Dat dat eigen wereldje bestaat dat wist ik al, regelmatig zien we dat je je erin terug trekt, maar de grens is dan dun genoeg dat we toch nog een lijntje met je hebben. De band tussen jou en mij is hecht genoeg dat je er voor mij uit wil komen. Voor weinig andere mensen heb ik gemerkt, maar zolang ik, jouw mama, je er uit kan krijgen geeft me dat een gerust gevoel. Dat eigen wereldje heb je nodig, daar trek je je terug, daar vind je wat rust.
Vandaag lukte het zelfs mij echter niet om je uit dat wereldje te krijgen, je liep en fietste naast me, maar toch ook weer niet. Terwijl ik naar je keek, keek ik niet naar jouw.. je was weg ver weg, en niet even 2 uur lang was je compleet weg. En ik weet dat er kinderen en mensen zijn met ASS die alleen maar in dat wereldje zitten, zonder contact. Maar dit is nu net onze sterke kant, met onze band kon ik je er altijd uit krijgen, en vandaag lukte dat me niet. Mijn hart breekt, ik wil met je mee een kijkje nemen in die wereld.. Er voor je zijn. Maar ondanks dat je dicht bij me bleef, bleef er die afstand. In automatische fietste je naast me, gelukkig een route met vooral fietspad, zodat het ook kon, het verkeer daar lette ik wel op. We zouden gaan zwemmen, dat hebben we verplaats op deze manier zou het niet gaan een zwembad.
Van mij mag de vakantie voorbij zijn, volgende week woensdag start school weer. We kijken terug op een vakantie vol confrontaties, confrontaties met hoe het met je gaat.. Vorig schooljaar starten we met een crisis en konden we je eind november weer een veilig plekje bieden op een nieuwe school. Maar als ik kijk waar we een jaar geleden waren en waar we nu zijn maak ik me zorgen… De ASS gaat een steeds grotere rol spelen… Ik weet dat het contrast groter wordt naarmate je ouder wordt. Maar ik denk ook dat het tijd wordt dat er gekeken moet worden wat we je voor extra’s kunnen gaan bieden.. Na de vakantie maar een gesprek bij stichting mee aan gaan vragen..
Maand: augustus 2014
Labeltjes???
Soms lijkt het…
Alsof de ass erger wordt… of erger is niet het goede woord.. duidelijker…. Het verschil tussen leeftijdgenoten wordt groter.. een kleuter die zich bang achter zijn moeder verschuild valt niet op. Een 9 jarige knul valt wel op als hij in een voor de meeste kinderen normale situatie angstig achter zijn moeder gaat staan. Op het ene moment rijdt hij op de kinderboerderij rond op een kleutertraktor met een ander jongetje van een jaar of 4.. Op het andere moment verteld hij hoe stenen ontstaan.. Juist nu het vakantie is lijk ik de verschillen te zien… zit ik er onbewust extra op te letten of gaat het juist meer en meer opvallen.. Zag alleen eerst ik de eerste tekenen van overprikkeling nu lijken ook mijn vriend en oma als steeds sneller dingen te zien… Heel fijn maar ook confronterend… 9 jaar oud middelbare school komt langzaam in zicht… Wat is het toekomstbeeld.. Er is nog helemaal niets van te zeggen. Mijn knul is slim en lief en op zijn manier heel zorgzaam. Maar zit op een unieke manier in elkaar is de maatschappij klaar voor hem? En zal hij klaar zijn voor de maatschappij. Het belangrijkste is dat hij bereikt wat hij wil bereiken op welke manier en hoe dat moeten we nog zien…. en alhoewel hij steeds unieker lijkt te worden ben ik trotser dan trots en zou ik met geen andere zoon willen hebben.