Maand: september 2015

Ze komen keer op keer terug.. de vragenlijsten… soms een enkele soms een hele stapel…. Maar zorgen steevast voor een een slik moment. Ogenschijnlijke simpele vragen, maar ze zetten je aan het denken, hoe doet mijn kind dit of dat. En geven vaak duidelijk aan waar ze dan duidelijk toch echt anders zijn dan de meeste kinderen, officieel het gemiddelde kind, maar elk kind is zo uniek dat je er eigenlijk niet van een gemiddeld of normaal kind kan spreken.

Gisteravond zat ik weer vragenlijsten in te vullen, en dacht ik bij sommige vragen af en toe, verbeeld ik het me echt niet… Tot vanmorgen… Mijn dochter heeft studiedag vandaag. En na de maandagochtendstress van mijn zoon, die wel naar school moest, kwam haar beste vriendin.  In de buurt is een nieuwe binnenspeeltuin gekomen, tijd om die eens uit te proberen, daar is juist een studiedag perfect voor…

De vragenlijst vroeg hoe het kind reageerde op nieuwe situaties… tja meestal schiet broer in zichtbare paniek, en wordt daar op gereageerd.. dus reageert ze daar echt angstig op… Het antwoord was duidelijk ja, waar haar beste vriendin enthousiast ja riep, zei mijn dochter zachtjes, maar dat ken ik niet, kunnen we niet naar… Het onbekende was eng, de weg niet bekend genoeg, en de foto’s op de website niet duidelijk genoeg.. Gelukkig trek haar vriendinnetje haar dan mee.

Heeft u kind zogenaamde preoccupatie?.. Nou uhmmm ja die is wel duidelijk.. of vind elk kind niet altijd wel iets erg leuk… Maar vanochtend stond ze daar, met haar konijnen trui, konijnen gympen, konijnen oorbellen, konijnen knuffel in haar armen en een diadeem met konijnen oren op haar hoofd.. en zegt haar vriendin.. dit is wel erg veel konijn.. Let op dit is wel een meisje die ook juist van die dingen houdt… Tja het is wel erg veel konijn en de knuffel verlaat haar armen niet.. zelfs niet in een binnenspeeltuin..

Zo komen alle vragen vandaag wel aan bod geloof ik. en kan ik eerlijk zeggen.. nee de vragenlijst heb ik niet overdreven, iets wat je bijna gaat denken, je gaat aan jezelf twijfelen.. want iedereen om je heen roept maar  oh ik merk niets.. of nou het valt toch wel mee…En soms vergeet je dan gewoon dat ze niet ziet wat er gebeurt als ze er niet zijn. Dat er gister ineens grote paniek was, want stel dat ze na het opruimen haar lievelings Playmobil poppetje nu niet snel kon vinden in de bak.. aanstellerij.. nee helaas niet.. Want nadat ze het uiteindelijk wel echt in de bak had gedaan, bleven de tranen stromen, en was er echte paniek in de ogen en stem.. Voor dat laatste probleem gaan we morgen een extra opberg bakje halen en voorzien van een mooie picto. En dan is toch weer duidelijk dat het bij ons in huis toch echt anders gaat…..

Soms vraag ik me het weleens af, hoe gaat het in een gewoon gezin.. Als ouder zijnde dan. Hoe zou het zijn als een ochtendroutine helemaal soepel loopt, je uitgerust en relax de dag begint samen met de kinderen. School niet continu voor 1 van de 2 wel een lastige dag beloofd. en je gewoon na school kan zeggen, tuurlijk kan je vriendinnetje gewoon mee vandaag. Je gewoon  druk kan maken om de pietendiscussie omdat dat hetgeen is waar je voor kan vechten, ik stop mijn vechtkracht in mijn kinderen zodat ze mogen zijn wie ze zijn.  Maakt zo’n moeder zich overdag ook zo’n zorgen of het vandaag wel goed ging op school, en of er vandaag huilbuien, of boze buien na school opgelost moeten worden.  Er zijn van die dagen waarbij niets vanzelfsprekend is. Hoewel er juist sprake is van een enorme structuur en routine lijkt toch elke dag anders te verlopen. Soms zijn kleine dingen net te veel op een dag.  Een zorgintensief gezin heet het, en ook al lijkt er op het eerste gezicht niets anders te zijn aan ons gezin. Maar soms is dat net het struikelpunt.  Soms zou ik weleens willen dat het zichtbaarder is, dan lijkt er meer begrip te zijn.  Want aan een vrolijk dansend meisje zie je niet dat ze dag in dag uit aan het knokken is, om zich zo te voelen dat ze  er mag zijn. En als een jongen van 10 gezellig met zijn moeder knuffelt als we ergens zijn, is het niet zichtbaar dat hij zich van binnen angstig voelt, en die knuffel (diepe druk) noodzakelijk is om daar op dat moment te zijn. Dat mijn 10-jarige zich vastklampt als een ducktape aan mij, ziet eruit alsof we gewoon een goede band hebben. En we hebben een super goede band, maar met 10 jaar is het ook soms fijn als hij zich zonder mij ook weleens kan redden, en dat hij s’ochtends regelmatig nog geholpen wordt met aankleden omdat het simpel weg niet lukt ziet niemand.

Soms zou het fijn zijn om minder zorgen te hebben…. Maar als dat zou betekenen dat Mijn kinderen niet zouden zijn wie ze nu zijn, wil ik dat denk ik helemaal… Ik zucht ene extra keertje, en tel ene keer vaker tot 10, laat het maar van me afglijden als ik soms om me heen onnozel gezeur hoor over dingen waarvan i denk waar maak je je druk om… En aan de andere kant,  wanneer je zorgen nooit groot zijn, dan voelen kleine zorgen soms net zo groot als grote zorgen. Ik ben trots op mijn gezinnetje, hoe zorgintensief dan ook, samen kunnen we de wereld aan, soms met wat hulp, en soms heb je ineens een dagje tussendoor waarbij je s’avonds moe op de bank ploft en zegt…”Wat een heerlijk ontspannen dag hadden we vandaag…”

Wat vragen jullie je weleens af?

Je ziet de spanning opbouwen, en haastig ga je in je hoofd op zoek naar een oplossing, echter lukt dat soms niet.. Gevolg een compleet overprikkeld kind waarbij ineens de emmer overloopt en compleet ontploft. Doordringen tot hem/haar lukt niet meer, en het enige wat je kan doen is de gevolgen proberen in te perken. Wat een buitenstaander ziet is een niet luisterend kind wat zijn/haar zin probeert door te drukken. of  ze zien een kind wat zich gewoon compleet misdraagt.  Wat ik als ouder zie is een blik in zijn ogen waarvan ik weet hij is er nu niet.. Alle spanning die hij een plekje heeft willen geven, maar waarvan het niet lukte komt er nu uit. En niet op de beste manier. Soms lukt het om binnen een kwartier weer tot hem door te dringen, maar soms duurt het wel een uur… een enkele keer zelfs langer.. Wanneer de meltdown over is heb ik een verdrietig hoopje kind in mijn armen. Dat is wat meestal overblijft, verdriet…. Want het belangrijkste verschil tussen dat opstandige kind en een kind die voleldig in meltdown schiet is dat het kind er niet voor kiest..

Tussen 4 en 8 jaar waren hier de meltdowns op het hoogtepunt.. Daarvoor in de peuterpubertijd kwam het weleens voor, maar kwamen de spanningen en overprikkelingen er vooral uit in zijn slaap.. de Night terrors zoals de huisarst ze noemden waren puur de spanningen die eruit kwamen, totaal niet bereikbaar en heel angstig krijsen… En dat bijna elke nacht….  Een dwarse peuter… nee dat viel eigenlijk reuze mee, zolang ik maar duidelijk was.  De bassischool bracht verandering, in de klas wilde hij zo graag doen wat van hem verwacht werd dat dat er thuis uitkwam..  Door verhuizing kreeg hij een andere juf.. en de buien werden weer minder. Deze juf signaleerde overprikkeling en deed er iets mee.. Wat meteen rust gaf… Op de dagen dat er een andere juf was, of er te veel veranderingen waren kwamen de buien nog wel.. Groep 3 was de start van een heftige periode.. die duurde tot de overstap naar speciaal onderwijs en werd telkens een stukje erger… Wanneer dagelijks je kind door het lint gaat omdat hij het zelf gewoon niet meer weet, breekt elke keer opnieuw je hart… Die periode hebben we gelukkig op kunnen lossen. De meltdowns die nu plaatsvinden zien we aankomen, proberen we dan om te buigen en gelukkig lukt het meestal.. Maar soms niet en dan moeten alle zeilen bijgezet worden.. Wanneer de gemoederen rustig zijn, de huilbui na afloopt voorbij is praten we erover, en brainstormen we samen over wat verder te doen.. En dat dat werkt is duidelijk. Geheel voorkomen lukt ons nog niet, al zie je hem soms steeds meer knokken om nog even door te zetten. Een teken voor mij dat hij over een paar jaar genoeg geleerd heeft om zichzelf er later mee te redden..

Maar niet elk kind heeft meltdowns… Tenminste niet op die manier.. Want wanneer mijn dochter overprikkeld is, schiet ze ook in zichzelf maar krijgt enorme huilbuien.. echter lossen die de spanning niet voldoende op.. Haar oplossing is om zich vervolgens verder in zichzelf terug te trekken… Maar wat is dan het beste… voor wat ik nu zie en ervaar zeg ik gooi het er dan af en toe maar uit… Want het moet ergens heen….

En nee ik heb dus geen onopgevoed kind.  Want beide kids weten heel goed wat wel wen niet kan.. en weten dit ook nog verwoorden aan anderen, erg handig. Maar als je je bedenkt dat elke prikkel die binnenkomt een mannetje is die met een hamer op je hoofd gaat slaan.. zijn 1000 mannetjes echt veel te veel.. En wie kan zich dan nog inhouden????