Ze komen keer op keer terug.. de vragenlijsten… soms een enkele soms een hele stapel…. Maar zorgen steevast voor een een slik moment. Ogenschijnlijke simpele vragen, maar ze zetten je aan het denken, hoe doet mijn kind dit of dat. En geven vaak duidelijk aan waar ze dan duidelijk toch echt anders zijn dan de meeste kinderen, officieel het gemiddelde kind, maar elk kind is zo uniek dat je er eigenlijk niet van een gemiddeld of normaal kind kan spreken. Gisteravond zat ik weer vragenlijsten in te vullen, en dacht ik bij sommige vragen af en toe, verbeeld ik het me echt niet… Tot vanmorgen… Mijn dochter heeft studiedag vandaag.…

Soms vraag ik me het weleens af, hoe gaat het in een gewoon gezin.. Als ouder zijnde dan. Hoe zou het zijn als een ochtendroutine helemaal soepel loopt, je uitgerust en relax de dag begint samen met de kinderen. School niet continu voor 1 van de 2 wel een lastige dag beloofd. en je gewoon na school kan zeggen, tuurlijk kan je vriendinnetje gewoon mee vandaag. Je gewoon  druk kan maken om de pietendiscussie omdat dat hetgeen is waar je voor kan vechten, ik stop mijn vechtkracht in mijn kinderen zodat ze mogen zijn wie ze zijn.  Maakt zo’n moeder zich overdag ook zo’n zorgen of het vandaag wel goed…

Je ziet de spanning opbouwen, en haastig ga je in je hoofd op zoek naar een oplossing, echter lukt dat soms niet.. Gevolg een compleet overprikkeld kind waarbij ineens de emmer overloopt en compleet ontploft. Doordringen tot hem/haar lukt niet meer, en het enige wat je kan doen is de gevolgen proberen in te perken. Wat een buitenstaander ziet is een niet luisterend kind wat zijn/haar zin probeert door te drukken. of  ze zien een kind wat zich gewoon compleet misdraagt.  Wat ik als ouder zie is een blik in zijn ogen waarvan ik weet hij is er nu niet.. Alle spanning die hij een plekje heeft willen geven, maar…