Daar sta je een knul van 11 jaar. Een leuke knul om te zien. Een lieve lach, zorgzaam en erg wijs. Heerlijke filosofische gesprekken kunnen we voeren, op sommige vlakken ben je een wandelende encyclopedie. (of wikipedia pagina). Tijdens verkiezingen kunnen we zelfs over de politiek hele gesprekken voeren. Voor een groot deel ben je gewoon een 11 jarige jongen, die de pubertijd nadert.
Maar een deel van jouw is nog helemaal niet zover, kan genieten van zijn houten treinbaan, kan als een klein bang onzekere jongen wegkruipen bij mama. Een vreemde omgeving, vreemde mensen een spannende tijd, allemaal redenen om die 11 jarige jongen zien te veranderen in dat kleine jongetje van een jaar of 5. en hoe lastig is dat als het gebeurt waar leeftijdsgenoten bij zijn, want wat doe je dan… Dan volgt er stoer en opstandig gedrag, want je kan niet laten zien dat je nog helemaal zover niet bent. Een spannend kinderfeestje.. die zeggen we maar af. Halloween, ohh wat wil je het graag, maar wat is het toch spannend die speurtocht… Met je beer onder je arm ga je naar school, en gelukkig op jouw school is dat geen probleem, maar hoe moet dat op het middelbaar?
Grote onderzoeken wijzen uit dat ouders van zorgintensieve gebukt gaan onder stress, onder andere over zorgen voor de toekomst.. Want hoe ga je om als de leeftijd in jaren sneller gaat dan een deel van de ontwikkeling. Waar is de juiste begeleiding voor kinderen die cognitief gewoon hun leeftijd zijn, zo slim zijn dat ze op sommige gebieden hun leeftijdsgenoten voorbij schieten kwa informatie, maar op andere gebieden dusdanig achter blijven dat een duidelijk beeld van hoe een kind te benaderen en welke manier aan te houden per moment bekeken moet worden. Hoe houdt een kind zich staande tussen pubers terwijl hij zich verheugd op de thomas de trein marathon op tv.
Mijn lieve knul, wat zal de toekomst je brengen, van mij mag je altijd bij me wegkruipen, maar hoe zorgen we dat je daarnaast de grote wereld en de maatschappij aan kan…. De angsten nemen toe,beperken je in heel je schoolwerk, dusdanig dat je compleet blokkeert. Hoe gaan we zorgen dat jij alle kansen krijgt die je verdient.. Binnenkort horen we wanneer je terecht kan bij de dagbehandeling met als doel je angsten verminderen, je zelfvertrouwen vergoten en zorgen dat je kan leren op het nivo dat bij je denken aansluit… We hopen dat we je hiermee dusdanig kunnen helpen dat je later je weg zal vinden op welke manier dan ook.. En vergeet niet mijn lieve knul dat ookal ben je straks 18 je altijd bij me mag komen zitten als het je even te veel is, om daarna de wereld weer wat beter aan te kunnen

Je kind zichtbaar zien worstelen, maar bij de vraag gaat alles goed, doodleuk antwoorden, jahoor alles gaat goed.
Nee het gaat niet goed zoals het hoort, je hebt alleen de norm verschrikkelijk bijgsteld.
Je kind of in ons geval kinderen, zie je dagelijks de strijd voeren, de strijd tussen jezelf zijn, je grenzen aan kunnen geven aan wat bij jouw past en je aanpassen aan wat je denkt dat er van je verwacht wordt.
Thuis hoop je dat het aanpassingsgedrag zo goed als niet aanwezig is, maar dat een kind zich veilig genoeg voelt om uiteraard binnen de grenzen van de opvoeding (want ja grenzen moeten nu eenmaal gesteld worden), volledig zichzelf kan zijn en zich kan laten zien zoals hij/zij is.
Thuis was er de rust en de veiligheid waarin dat kon.. Was… want na een traumatische ervaring van een ongeval van mijn dochter en een scooter mist de veiligheid. Het was te verwachten dat het een reactie zou geven, maar wat zou ik er veel voor geven voor een heftige naar buiten gerichte reactie. Tegen beter weten in welliswaar. Want niets is minder waar, Een knul die enorm zijn best doet om school vol te houden heeft een emmer die eigenlijk al te vol is, en wanneer die overstroomd, is het helaas dit keer niet thuis. De gevolgen zijn echter enorm, zelfs de juf waarbij hij zich eindelijk weer veilig voelde is niet genoeg om de angst aan te kunnen. Gelukkig kunnen we nu eindelijk op de wachtlijst voor hulp.. Nu heel hard duimen dat de hulp komt voor hij thuis komt te zitten.
En dan komt er nog een meisje die een enorme stap had genomen in wederkerigheid, in durven vragen, en nu.. nu durft ze het niet meer aan te geven. na een week durft ze eindelijk aan toegeven, dat ze die avond eindelijk weer een beetje naar bed toe durft te gaan, want als ze haar ogen dicht doet ziet ze het ongeluk. Daar sta je je hart breekt, elke avond heb je goed opgelet, geprobeerd de goede vragen te stellen zodat je zeker weet dat je niets over het hoofd ziet, maar zelfs bij haar veiligste persoon durft ze het niet meer te zeggen. In plaats van spelen, fantaseren en zingen zit ze in haar veilige bubbel en weigert ze eruit te komen. In plaats van sporadisch zwijgen, weigert ze regelmatig haar stem te gebruiken.