Loslaten

Even laat je me los.. Even loop je voor me in plaats van naast me.. Heel even maar.. Terwijl ik naar je kijkt als je voor me loopt zie ik hoe groot je wordt. Echt geen klein jongetje meer, gewoon een knul van 1, daar lopend in de regen, niets verraad wat er in je hoofd gebeurt..
De geluiden van de regen op je paraplu, de tram die langs rijdt. Mensen die net even iets te dicht langs je lopen, een toerist die in een niet verstaanbare taal met een ander praat. De wereld om je heen is enorm overweldigend… Te overweldigend en als snel loop je niet meer voor me maar weer naast me en het liefst dicht tegen me aan. In je rugtas zitten 4 knuffeltjes die je steun geven, maar wel in de tas moeten blijven weg van de blikken van anderen. Regelmatig wordt er even gecheckt of ze er alle 4 nog zijn. Dat geeft je rust en veiligheid.
Het liefst verken je de wereld nog steeds bij mama aan de hand, maar wat ben ik trots op de momenten dat je je veilig genoeg voelt om even een stap zonder me te zetten. Wat juichen we de momenten toe en stimuleren deze om zelfstandig iets te doen, iets te durven.
Soms is het ook zwaar als de angst te groot is om me even los te kunnen laten, het zuigt mijn energie op en al deel.ik deze met alle liefde met je soms is opladen echt nodig. Je bent net uit een diep dal aan het kruipen en geef je de veiligheid die je nodig hebt maar soms maak ik me zorgen… Zorgen over later.. Hoe zal het gaan, zal je een veilig genoeg gevoel ervaren om meer stappen naar zelfstandigheid te maken. Voor nu mag je mijn hand pakken en genieten we van de stappen die je maakt..


Share Button

Geef een antwoord

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd.