Moe…. moe… moe..

De vermoeidheid die je inhaalt.. je neerslaat. Zo graag doorheen wil knokken, maar je moedeloos maakt.
Terwijl ik me fietsaccu aan de lader leg ik me afvraag of ik mezelf niet even aan een lader kan leggen….
Je hebt van de dagen, wetend waardoor het komt maar gewoon echt niet de kracht er door heen te breken. Je eigenlijk het moment wil pakken even door te gaan, maar het niet lukt.
Voor je uit starend op de bank wetend wat er nog allemaal moet gebeuren, maar opstaan lukt niet. Wetend dat je vanmiddag weer op de fiets zit met een kind die de route naar de manege ineens een beetje eng vind.. maar ze geniet zo van het rijden.. Keer op keer trek je er haar doorheen maar vandaag kijk ik er tegenop.. Waar haal ik die energie even vandaan wetend dat een uurtje je ogen dicht doen niet gaat helpen. Wetend dat het geen vermoeidheid is die je met een beetje slaap oplost. Wetend dat het een vermoeidheid is door je hoofd wat overuren maakt. Ook wetend dat als je de kinderen zo weer ziet je toch doorgaat, maar het gevoel gaat niet weg, het masker gaat op. En dan begrijp ik mijn kinderen zo goed, dat masker helpt je erdoor maar neemt je gevoel niet weg. Dat masker zorgt dat de dag niet stagneerde maar kost nog meer energie. Energie die je eigenlijk niet hebt. Wonderbaarlijk besef je dat je toch doorgaat wetend dat het ineens op is. En je lichaam je dan keihard terug roept.
Het lucht op het even van me af te schrijven, al geeft het me nu even geen energie, en wint mijn koppigheid het vanmiddag vast van de vermoeidheid want dan draait het om mijn kind.. en voor mijn kind kan ik de hele wereld aan..


Share Button

Geef een antwoord

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd.