Mensen komen en gaan weer in het leven. De een blijft lang en de ander maar heel even.
Afscheid nemen is altijd al heel lastig maar soms is het echt heel zwaar.
Mijn lieve dochter maakt op het eerste gezicht heel makkelijk contact, vind iedereen aardig en iedereen lief. Maar echt iemand helemaal toelaten is een ander verhaal. Toen het lastig werd op school werd het toelaten van mensen nog lastiger.. Ze vind iedereen wel lief en aardig maar echt vertrouwen en jezelf durven zijn is nogal een puntje. Toen ze anderhalf jaar geleden met logeeropvang begon was dat een moment dat het vertrouwen in anderen erg laag was. Bij de psycholoog hield ze haard mond dicht en zij geen woord meer, en ook artsen kregen geen woord meer uit haar. Mijn kletskousje had het zwijgen ontdekt en paste dat steeds vaker toe… Ze had echter wel zin in de logeeropvang en vanaf het eerste moment was dat een succes en was er een klik met een bepaalde begeleidster. Nu anderhalf jaar verder is die klik een enorme vertrouwensband geworden. Iets wat haar veel heeft laten groeien, samen hebben ze een enorme ontwikkeling doorgemaakt e ee hele speciale band opgebouwd.. Helaas gaat deze begeleidster weg, ook dit is een levensles die er bij hoort maar ohh wat breekt het je hart haar verdriet te zien, en al zijn er nog andere begeleiders allemaal even lief, geduldig en gezellig.. De band is anders.. Pas hebben we geleerd dat je juist alsnhet leven lastig is je het leven moet vieren, en dit past ze na heel veel tranen toe. Vieren van het leven doe je met taart ( bedankt opa), dus komt er een taart in stijl van het afscheid. Dankzij het boek ‘ een boek vol gevoelens ‘ konden we het hoofdstuk verdriet erbij pakken en lazen we nog een keer dat het verdriet er ook echt mag zijn, dat de reactie van andere “zo is het leven”, “het hoort erbij” en ” er komst vast weer een leuke begeleidster voor terug” allemaal goedbedoeld zijn maar dat je je verdriet niet weg hoeft te stoppen maar dat het gevoel er gewoon mag zijn. Het verdriet zal een plekje krijgen en wordt net zoals de geschiedenis van vanalles een periode waar we aan terug kunnen denken, waar we van kunnen leren en soms ook lekker in terug kunnen dwalen met onze gedachten.. Deze speciale begeleidster vergeten we nooit meer en troosten ons met de gedachte dat ze met haar nieuwe werk nog meer kinderen kan helpen die het nodig hebben…
