Soms heb ik het gevoel van afspraak naar afspraak gedirigeerd te worden, tussendoor proberen ik de uren die ik moet werken vol te krijgen, om daarna gesloopt om me heen te kijken en te bedenken wanneer moet ik in hemelsnaam in mijn eigen huis aan de slag, en als ik dan ene keer tijd heb mist de energie volledig om iets uit handen te krijgen. Op sommige dagen verlopen de ochtend dus danig moeizaam dat voor de kinderen op school zitten ik al weer toe ben aan bed… Tot het bedtijd is, dan is in slaap komen onmogelijk.
Hulp vragen wordt er dan gezegd…. Weleens hulp gevraagd, zij zorgen eerst dat er opnieuw een afspraak bij gepland moet worden, alles wordt vanaf begin weer opnieuw besproken, want ja net die medewerker die de zaken gezin runt is uiteraard niet meer werkzaam bij de gemeente. Nadat ik gehoord heb “oh dat is best pittig, vermoeid lijkt het me,goed dat u om hulp vraagt” heb je het gevoel zo nu gaat er wat gebeuren..Maar nee dan volgt ene mail of ik de hulpvraag nog even wil formulieren in wederom een ondersteuningsplan. Ondertussen vraag ik me serieus af of ik niet beter bij het CJG kan solliciteren, gezien ik de weg naar hulp ondertussen beter ken, en al meer ondersteuningsplannen heb geschreven dan de mensen die daar werkzaam zijn.
Er zijn van die dagen dat je eigenlijk gewoon naar een hutje op de hei wil verhuizen, geen school, geen grote boze buitenwereld, internet om toch een leerprogramma te volgen voor de kinderen, groenten uit eigen tuin en voor de rest gewoon even rust.. Helaas is dat een droom, en voor 1 of 2 weken in een vakantie werkt dat niet eens omdat de omschakeling te intens is om echt tot rust te komen..
Ik vertel mezelf keer op keer dat het voor het goede doel is namelijk een goede en gelukkige toekomst voor de kinderen, die alles er optimaal uit kunnen halen.. en op het schoolplein als ik de kleine zorgen hoor van andere gezinnen denk ik, wat zou ik graag die zorgen eens hebben en de mijne even laten varen.
