Ken je dat gevoel, alsof je er wel bent maar alles om je heen zonder jouw doorgaat. Alsof je niet midden in de maatschappij staat maar het door een ander beeldscherm bekijkt en er net niet bijhoort.
Je leeft in dezelfde wereld, maar de ervaring is zo anders, je gedachten en bezigheden lijken af te wijken. Je leeft, ook gewoon intens met alle emoties van dien, maar toch voelt het soms alsof je in een andere wereld leeft.
Vandaag stond ik met mijn dochter bij haar oude school te wachten voor een speelafspraak, ruim een half jaar geleden stonden we hier voor het laatst, en al voelde het al niet meer vertrouwd en anders, nu voelde ik me gewoon helemaal niet meer thuis.. Dit wereldje van spontaan afsprekende kinderen, gesprekjes over van alles en niets het was alsof ik er compleet buiten viel. En dan vraag ik me af is dit mijn eigen manier van denken, want eerlijk is eerlijk die is soms nog weleens afwijkend van wat men verwacht… Of staan we nu met 1 kind innhet speciaal onderwijs en 1 kind buiten het onderwijs gewoon naast de maatschappij? Straal ik uit dat ik de wereld van niets zeggende gesprekjes bij het schoolplein niet meer snap, of heb ik ze überhaupt weleens gesnapt, deed ik vooral wat er verwacht werd..
Waar staan wij als gezin, hebben we in het onderwijs al een te lange onrustige reis gehad om nog geheel ontspannen op het schoolplein te staan en niets zeggende gesprekken te volgen.. Ik merk aan mezelf dat al het sociale me zoizo lastiger af gaat en dan is de vraag; ‘waar komt het door?’. Het gevoel en er net bu i ten te staan is niet nieuw voor me, en alhoewel het volgens mij niet opgemerkt werd is dat gevoel er sinds ik het me kan herinneren. Het afkijken van sociale vaardigheden. Ik betrap mezelf erop dat ik in een sociaal gesprek de helft van de tijd ook bezig ben met mezelf sturen naar de gewenste sociale vaardigheden. Het gaat niet vanzelf en daar wordt ik me steeds bewuster van..
Dan ontstaat voor mij de vraag of ik hier iets mee moet doen? Wil ik hier iets aan veranderen? Heb ik de energie om hier iets aan te veranderen? Wil ik me ook gewoon gezellig voelen in groep vrienden? Maar eerlijk is eerlijk ik steek de energie liever in mijn gezin, en daar is alle energie ook nodig. Na een dag geen sociaal gesprek te moeten voeren hou ik energie over. Het belangrijkste is misschien wel dat ik mezelf niet wil veranderen om sociaal geliefd te worden. Zou ook hypocriet zijn gezien ik het juist zo belangrijk vind dat de.kinderen leren dat ze zichzelf mogen zijn, gewoon zoals ze zijn.
Ik besluit dan ook, ookal is het soms eenzaam, om het gevoel te laten, te accepteren wie ik ben en dat het voor mij zo goed is om door een ander beeld de maatschappij te beleven… En misschien is mijn eigen gevoel juist wel mijn grootste kracht als moeder van 2 kinderen met autisme.
