Genietend luister ik naar 2 zusjes, vriendinnetjes van mijn dochter, die ik even weg breng.. Samen maken ze grapjes, praten ze over iets wat gebeurt was, vullen ze elkaars verhalen aan en zingen samen gekke liedjes.. en ineens uit het niets komt het binnen en raakt me diep…… Zo goed als mijn zoon en dochter soms met elkaar omgaan, dit doen ze gewoon niet. Niet omdat ze de klik niet hebben, nee gewoon niet omdat dit iets is wat ze niet kunnen.
Samenspel van broer en zus, ook dat is iets wat gebeurt al kan je het beter omschrijven als 2 eigen wereldjes die elkaar op het juiste moment kruizen, De werelden sluiten genoeg bij elkaar aan om samen mee door te gaan. Een mooi moment, maar toch is de aanvulling op elkaar altijd beperkt. Samen kunnen ze het heel leuk hebben en samen kunnen ze vaak de hele wereld aan. Maar naast het schouwspel wat tussen de 2 zusjes ontstond, lijkt de band van mijn kinderen zo ontzettend zakelijk. en niet alleen tussen hun beide, ook met vriendjes en vriendinnetjes. Heel confronterend komt soms zo’n moment binnen. Want is dat niet wat je wilt tussen broer en zus? Een band voor het leven, samen grapjes uithalen, samen herinneringen op kunnen halen?
Voor geen goud zou ik mijn kinderen willen veranderen, ze zijn wie ze zijn en moeten dat zeker blijven, maar het knaagt aan me, missen ze niet iets wat hun leven verrijkt? Maar dan kruipt mijn dochter tegen me aan en zegt hoe lief ze me vind, of denk ik aan het moment dat mijn zoon er voor koos naar een crematie te gaan, omdat de vader van zijn vriendje overleden was… of ik hoor mijn dochter zeggen.. “ja dat is nu mijn grote broer”vol trots in haar stem.. Soms missen we dingen, maar vaak verrassen ze ons met hun unieke kijk op het leven!
