Het zweet breekt me uit, voel mijn hart keihard bonzen.. stapel mijn muur nog hoger op. Angst getriggerd door een stem.
Ik ben eigenwijs, heel eigenwijs en weiger die angst te laten winnen. Want als de angst wint kan ik niet de moeder zijn die mijn kinderen nodig hebben. Dat is mijn drijfveer, en gelukkig is de kracht die dat gevoel heeft nog steeds sterk genoeg om te winnen van de angst. Ware het niet dat die angst wel degelijk een stuk plezier en fijn gevoel van me afpakt. Onder het mom mijn kinderen hebben het nodig weet ik dingen te plannen, de kracht en de energie te vinden voor dingen die ons positieve energie geven. En bedenk me dat die tactiek er eigenlijk al best vroeg inzat.. Als klein meisje tijdens onweer onder mijn bed gaan liggen de kat toespreken die net zo bang was als ik. Want als je een ander wil kalmeren doe je dat bij jezelf ook. Die eerste angst die ik me kan herinneren is nog steeds aanwezig, de onweer het vuurwerk het knallende geluid.. Bij elke ballon ben ik nog steeds bang dat hij knalt. Om de angst niet over te brengen doe ik heel stoer als het onweert, terwijl ik dat openstaan kleine raampje niet eens dicht durf te doen..
Oh wat begrijp ik mijn dochter goed als ze in paniek roept maar ik ben gewoon bang.. en samen proberen we een weg te zoeken om te kijken of we de angst kunnen verslaan of in ieder geval proberen we een manier te vinden waarmee we de angst in ieder geval niet laten winnen. Soms lukt het niet en blijven we zoeken naar die kracht die we kunnen gebruiken, soms moeten we kiezen welke angst het eerste moeten worden verslagen en soms probeer ik zo goed mogelijk te verbergen dat ik geen idee heb hoe we een bepaalde angst kunnen verslaan.. Samen mopperen we soms even op de angst.. Samen praten we over dat we de angst niet moeten laten winnen. Maar nooit wuif ik de angst weg. Samen strijden we om de angsten niet te laten winnen. Onze angst die zich op dezelfde manier lijkt te presenteren, al was ik nog net iets beter on verbergen, misschien dat ik daarom haar maniertjes doorzie..
En dan is daar die andere manier van angst, de manier die mijn zoon laat zien. Geen paniek, geen verdriet maar weerstand.. De stap de angst niet te laten winnen moet anders aangepakt worden. Hij moet er dwars doorheen om het te kunnen verslaan. En ook dat lukt ons samen, maar het kost iets meer puzzeltijd.
Voor nu heb ik de angst die ik voelde, door 1 stemgeluid, door 1 herinnering, bestreden door te schrijven over die angst.. De angst is niet verslagen, ik voel hem op de achtergrond, maar de angst heeft het niet gewonnen en voor nu is dat genoeg.
