Via de uitgang van een attractie in een pretpark huppelt mijn dochter naar de plek toe om in te stappen. Ze laat haar autipas zien en we mogen doorlopen. De service helemaal geweldig, mijn dochter geniet. De blikken van de mensen die er staan schieten vol vuur.
Het hoort erbij in een pretpark wachten in een rij. Helaas is niet voor iedereen het wachten zo vanzelfsprekend. Dat je ergens voor moet wachten, moet elk kin wel leren, en is ook niet het grootste probleem. Gooi echter bij de onrust van het wachten, het geluid van de mensen in de rij erbij, de geurtjes die iedereen opheeft, of ontstaan bij een warme dag, de prullenbak die naast de rij staat. De wildvreemde die ineens tegen je praat of degene voor of achter je die net iets te dicht bij staat. Allemaal prikkels die zich op hopen, en al lijkt die ene rij goed te gaan, die ene rij kan dan ook meteen de laatste zijn. De hoofdjes vol, het genieten voorbij.
Ja wij gebruiken hier dus de autipas voor, niet omdat we voor willen, maar omdat bij drukte rondlopen in een park al prikkels genoeg zijn. We door gebruik van de pas toch dingen kunnen doen die anders gewoon onmogelijk zijn.
De blikken van anderen kan ik heel goed begrijpen, daar loopt een vrolijk meisje waar schijnbaar niets mee aan de hand is, die duidelijk geniet, die zal wel nergens last van hebben. Wat men niet ziet is dat ditzelfde meisje bij binnenkomst, steeds harder ging praten, om de geluiden buiten te sluiten. Wat men niet ziet is dat dit meisje het niet aan kan geven als iemand te dicht bij komt. Wat men niet ziet is dat iemand in de rij voor of achter haar met een harde stem haar gewoon bang maakt.
Ook mijn zoon gebruikt zijn autipas, maar ook alleen als het niet anders kan. Ook aan hem kan je niets zien als hij glunderend in die enge achtbaan stapt. Wat men niet ziet is dat we net een half uur op een bankje hebben gezeten omdat hij even niets meer wilde en durfde omdat iets net anders liep. Wat men niet ziet is dat hij net nog riep dat hij het toch niet waard is om plezier te hebben. Wat men niet ziet is dat als het niet meer gaat, hij met het pasje in zijn hand loopt zodat hij die kan laten zien als hij explodeert als er iemand op dat moment tegen hem aan loopt.
Een simpel pasje, waar we wel degelijk bewijs van een diagnose voor aan hebben moeten voeren, een simpel pasje waardoor ook wij als gezin kunnen genieten. Een simpel pasje die ervoor zorgt dat we kunnen doen wat een ander ook kan. Een simpel pasje die we niet alleen hiervoor gebruiken, maar ook ervoor zorgt dat we ook op andere momenten snel duidelijk kunnen maken wat er aan de hand is, en waarom bepaalde reacties komen.
Dus sorry meneer en mevrouw dat u een half uur staat te wachten en wij even voor gaan. Het liefst hadden wij ook gewoon in die rij gestaan en genoten op de manier waarop iedereen geniet, maar als dat even niet lukt, proberen wij toch te genieten op een andere manier.
