Back to school or not.

Back to school……

Overal prijken de woorden back to school. Schoolspullen worden aangeprezen, winkelende pubers die samen hun spullen voor volgend jaar uitzoeken. De gesprekken gaan over hoe de vakantie was, de nieuwe klas, een nieuwe juf of meester. Misschien zelfs wel een heel nieuw avontuur op de middelbare.

Ik kijk naar de planning van mijn zoon, geen nieuwe klas, geen schoolspullen kopen en geen nieuw avontuur op de middelbare school. De kans dat hij nog in een echt klaslokaal zal zitten wordt steeds kleiner. De gedachten aan een klaslokaal zijn genoeg voor een terug val.
Echter met nog een week te gaan weten we nog niet of er vrijstelling is verkregen van de leerplicht. Het dubbele gevoel daarachter is enorm. Ik gun hem de rust om niet de stress te hoeven ervaren, geen druk om iets wat niet echt niet gaat lukken. Maar aan de andere kant zie ik daar een heel inteligent jongetje die ooit plezier had in leren. Die alles wilde worden, alles wilde weten en alles wilde uitvinden wat er nog niet was. Dat jongetje die met 6 jaar zijn Donald duck encyclopedie uit zijn hoofd kende.
Datzelfde jongetje kom niet wachten om aardrijkskunde en geschiedenis te leren…… Dat jongetje zit ergens diep weggestopt, de druk van school, de prikkels van een klas, een boze juf…. en vooral veel angst hebben een enorme muur om dat jongetje heen gebouwd.
Dat zelfde jongetje is sociaal emotioneel niet veel ouder als toen hij in groep 3 begon. Maar nu met 13 jaar kan hij op de vraag; ” Wat wil je later worden?” Alleen maar reageren met; ” ik weet het niet…” terwijl hij dit wegtrekt en de paniek om deze vraag op voelt komen.
” Mama, ik wil echt wel leren, maar ik kan het niet op die manier.. Ik ga echt nooit meer naar school”. Dat waren zijn woorden toen ik vroeg wat hij de GGD arts wilde vertellen met betrekking tor aanvraag vrijstelling. Wijze woorden die hij niet kan uitten bij een ander, waar ik zijn tolk voor moet zijn.
Hoe zou het voor dit jongetje voelen dat iedereen om hem heen met school bezig is. Hoe voelt het om te zien dat na een moeilijke periode je zusje wel weer naar school durft en nog kan genieten van het leren. En oh wat is het een lieve broer als hij uitlegde dat ze het nieuwe vak Engels echt wel zal kunnen want ze is zo slim. Wat een lieve broer die ondanks zijn angst haar moed in praat als zij even de paniek de overhand geeft als het om school gaat.
Langzaam bouwen we thuis aan de basis, met ups en downs om de verkregen kennis niet te laten verdwijnen en met hele kleine stapjes misschien toch vooruit te gaan. Zal een thuisstudie ooit tot de mogelijkheden behoren zonder dat de schoolboeken door de kamer vliegen. Zal hij durven dromen over een toekomstige baan. Zal hij het vertrouwen terugwinnen om aan een toekomst de kunnen denken….

Elk stap vooruit is er 1. En elke stap is een overwinning. Elke stap op onze eigen weg die aangelegd wordt terwijl we die bewandelen. Heel soms kruizen we iemand op onze weg die ook hen eigen weg bewandeld.. Vaak heel eenzaam. Maar zo ontzettend leerzaam en verwonderlijk.