Leven in een gezin met autisme is als dagelijks balanceren tussen, rust, structuur en ontwikkeling.
Elke dag probeer je de balans te zoeken, de structuur is belangrijk, maar als de balans goed is, is af en toe afwijken van de structuur goed om te laten zien, dat dat kan, dat de wereld niet vergaat als je een keer links afgaat in plaats van rechtsaf. Om dat aan te kunnen moet er wel balans zijn.
Ook de rust moet in balans zijn, maar we moeten niet vergeten om te leven, om herinneringen te maken, om te genieten van mooi dingen. Ook al vraagt dit misschien veel. We willen niet later terug kijken en denken, waarom hebben we geen ervaringen opgedaan.
Balans in de ontwikkeling is misschien nog wel het meest ingewikkeld. De ontwikkeling moet doorgaan, maar met te veel druk op de ontwikkeling werk je als een rem in plaats van een versnelling. Maar als je het helemaal loslaat is er ook de kans dat de ontwikkeling stil ligt.
De balans houden is voor ieder binnen het gezin anders, maar ook als gezin in het totaal. Je helpt de kinderen hun balans te vinden, wat werkt wel, wat werkt niet. En hoe leg je uit dat wat voor de ene werkt voor de ander totaal niet werkt. Dat bij de 1 een bepaalde prikkel voor overprikkeling zorgt, terwijl het bij de ander rust brengt.
Wanneer je dan de balans voor de kinderen gevonden hebt, komt misschien wel het allerlastigste punt… Hoe behoudt je de balans voor je zelf, als je je gezin in balans probeert te houden… Lukt dit alleen, of heb je iemand die je daarbij kan ondersteunen? Kan je voor jezelf op een rijtje zetten, maar wat heb ik dan nodig? En kan je ook inschakelen wat je nodig hebt om de balans te vinden. met mogelijk alle meningen en oordelen van anderen. Kan je wat je je kind leert over balans ook jezelf leren? Het is ene uitdaging, een uitdaging die nodig is. Want als jij zelf de balans kwijtraakt, is de balans in het gezin onmogelijk te behouden…
