Een kind met autisme betekend vaak meer begeleiden dan alleen opvoeden. De begeleiding die je biedt neemt al snel de overhand.. Terug denkend is dat er al vroeg ingeslopen. Het verschil tussen het opvoeden en begeleiden is een heel dun lijntje wat vaak zelfs weggeveegd wordt door de overlap van beide kanten. Maar hoe leg je nu een ander uit wat dat betekend. Hoe leg je een ander uit wat autisme in jouw gezin betekend. En vooral hoe leg je het uit zonder die meelijwekkende blik van ohh wat is dat zwaar.. Of juist het tegen voorgestelde dat men allemaal denkt het valt wel mee. Want ja het is zwaar maar ik ben niet zielig omdat ik kinderen met autisme hebt, zij zijn degene die mijn leven verrijken en die me levenslessen geven die alles heel speciaal maken. Maar het is ook niet zo simpel dat het me niets doet. Er is niet voor niets logeeropvang en kan me ook wel.leukere bezigheden verzinnen als het maken/knippen/lamineren van pictogrammen.
Ik ben open over autisme, praat erover, schrijf erover. En ook de kinderen zeggen ook gewoon tegen vriendjes (niet als het even echt niet gaat) dat ze soms wat ander kunnen reageren door hun autisme. Autisme is namelijk niet om je voor te schamen. Het is geen stoer mode ding maar het maakt je wel sterk omdat niets vanzelf gaat. Als je autisme hebt ben je niet zielig maar dit betekend niet dat je soms hele zware momenten hebt.
Ik wil graag blijven uitleggen, blijven praten. Want wat zou het mooi Zijn als er begrip.ontstaat zonder medelijden. Als mensen om je heen het begrijpen als het vandaag even niet lukt. Dat er begrip is over een verjaardag die zo enorm lastig is, we zijn je dan niet vergeten maar voeren het liever op een andere manier.
Wij leven met autisme op onze manier en met zijn ups en downs werkt deze manier.. Een manier die ontstaan is door goed naar de k i nderen te kijken wat zij nodig hebben. Dus ja mijn leven draait om.mijn kinderen daar wijkt alles voor. De keerzijde daarvan is dat mijn eigen sociale netwerk op dit moment tot het nulpunt gezakt is. Dat os een dingetje die ik graag zou zien veranderen, daarin lijk ik enorm op mijn dochter.. Aan de buitenkant en op het eerste moment lijk ik erg sociaal maar heb geen flauw idee hoe je een vriendschap opbouwt laat staan onderhouden. Met daarbij de beperking dat ten alle tijden mijn kinderen voor gaan en dat dat nog weleens een uitdaging kan zijn maakt me niet de makkelijkste persoon een vriendschap mee op te bouwen. Voor nu blijft dus mijn blog mijn uitlaatklep al blijven alle opties verder openstaan.
