Passend onderwijs, inclusie van kinderen met een beperking, een klas als afspiegeling van de maatschappij. Allemaal mooie kreten, die ook zeker voor velen een verrijking kunnen zijn. De maatschappij wil iedereen accepteren zoals hij/zij is , maar het liefst wel allemaal een beetje aanpassen waardoor het een mooi geheel wordt….Waar speciale groepjes door degene voor wie ze bedoelt worden vaak wel omarmt worden, worden ze meestal vooral afgekeurd, want ook al ben je misschien ene beetje anders “later” moet je toch ook de “gewone”maatschappij in. Het later in de maatschappij functioneren is een groot speerpunt, en komt op vele fronten terug. En hoe heerlijk is het als een kind gewoon meekomt in een afspiegeling van de maatschappij, en hoe heerlijk is het als er door aanpassing wordt gezorgd dat dit lukt terwijl het anders niet mogelijk zou zijn. Maar wat als dit niet lijkt te lukken, we toch alles op alles willen zetten om dit door te drukken en het echt niet blijkt te werken. Wat gebeurt er met het kind waarvan verwacht wordt zich staande te houden in een afspiegeling van de maatschappij waarin hij of zij in de toekomst moet functioneren. En dan het liefst nog functioneren zoals de maatschappij dat wenst.
Wat als die afspiegeling van de maatschappij (nog) te veel is voor een kind. Kunnen we dan gaan spreken over belastbaarheid van een kind, hoe belastend zijn de eisen die we stellen aan een kind om te functioneren op een niveau dat bij hem of haar past. Een iq test is meestal leidend voor dat niveau… Nu is het nog maar de vraag hoeveel waarde we daaraan kunnen hechten als er sprake is van autisme, gezien de betrouwbaarheid daarvan betwist kan worden. Maar wanneer Autisme voorkomt meteen normaal tot hoog iq wordt eigenlijk verwacht dat het kind maar mee moet komen in onze maatschappij.
Maar wat gebeurt er met de belastbaarheid van een kind wanneer de eisen die gesteld aan hem of haar gelijk zijn aan de eisen die men stelt aan een kind die niet beperkt wordt door een andere denkwijze, binnenkomende prikkels, of bijvoorbeeld een leerstoornis. Er wordt verwacht dat hij /zij om leert te gaan met wat op sommige vlakken toch echt een beperking genoemd mag worden, terwijl hij de normale leerlijn volgt, ondertussen alle prikkels om dien te vangen, eventueel met behulp van hulpmiddelen, maar toch wel het liefst in hetzelfde tempo. Dit doet wat met een kind, dit vraat ene kind net een stapje harder te lopen, in een toch al veel eisende omgeving, want niet alleen voor leraren is de werkdruk steeds hoger geworden.
Het is dat ook niet verwonderlijk dat soms het gewoon genoeg is. En wanneer een kind dit aangeeft is er een probleem….. Wat nu…… Wanneer een volwassen persoon vastloopt op druk, oververmoeidheid, te veel stress gaat men op zoek naar een oplossing, een burn out, moet natuurlijk voorkomen worden, er wordt gekeken naar werk uren, of een ander beroep om zo weer te vol goede moed door te gaan…. Maar een kind moet naar school.. Leerplicht is ingesteld een kind te beschermen, maar blijkt nu steeds vaker juist geen bescherming te geven.
Wanneer we toch door blijven zetten, lijkt de belastbaarheid van een kind steeds minder te worden.. met het punt dat thuiszitten in het zicht komt en te vaak helaas niet alleen in het zicht komt maar ook daadwerkelijk gebeurt.
En dan… Moe, op, fysiek en mentaal uitgeput moet men zoeken naar een manier om weer te motiveren, te activeren en de sociale contacten moeten zeker niet vergeten worden…
Toch blijkt er weinig acceptatie te zijn wanneer de belastbaarheid van een kind tot het nulpunt gezakt is. Een kind moet toch gewoon leren, en kan toch niet moe zijn als je het minimale van hen vraagt..En toch gebeurt het en moeten we als ouders en hulpverleners leren de druk weg te halen, en het tempo van het kind te volgen… We moeten onze eigen wensen, verwachtingen en doelen loslaten om belastbaarheid vanuit de talenten en kwaliteiten van een compleet vastgelopen kind weer omhoog te krijgen. Dit gaat gepaard met 2 stappen vooruit en weer 1 terug.. En vergeet het maar dit te willen versnellen want dan is het 2 vooruit en 3 achteruit, en komen we dus nergens.
Laten we deze kwetsbare groep kinderen zonder vooroordelen helpen, en complimenteren voor elk stapje die ze doen, hoe klein deze soms ook is. Late we deze kinderen de mogelijkheid bieden om weer te kunnen groeien en bloeien vanuit hun talenten zonder daarbij de maatschappij als doel te zien. Maar laat ze eerst de kracht weer vinden om te stralen… Wie weet wat deze kinderen ons nog kunnen leren…. het zijn juist zij waar wij het meest van kunnen leren en die ons nog versteld doen staan!
