Met mijn werk kom ik bij veel mensen thuis, maar ook in veel zorginstellingen. zo ook vandaag. een stichting voor begeleid . Al snel herken ik duidelijk Ass bij de patiënt. Duidelijke kenmerken, de manier van doen en praten. En dan ondanks dat ik er nu toch ervaring mee zou moeten hebben maak ik een domme fout, wanneer de patiënt om bevestiging vraagt wanneer er weer iemand komt bloed prikken hoor ik mezelf zeggen misschien wel… ohhh het woordje misschien.. Ik zie verwarring in zijn gezicht en weet gelukkig te herstellen. me de woorden;”als je elke maand geprikt wordt komen we over een maand weer.” Zou in dit soort gevallen zo fijn zijn al we wat meer over de mensen zouden weten. dat ene woordje .. Misschien… dat kan voor zoveel onrust en verwarring zorgen.. even zag ik dezelfde blik als die ik thuis zie bij het woordje misschien.. Want wat betekend het woordje misschien voor iemand die veiligheid ervaart door structuur..
Het woordje misschien moeten we maar gewoon schrappen, want daarmee geef je eigenlijk aan dat je nu al weet dat er geen duidelijkheid is over iets. en in de hoofden van de meesten mensen bij ass geeft dat iets om je druk over te maken. Door het woord misschien blijft dat onderwerp zweven. Het grijze gebied tussen ja en nee.. duidelijkheid is dat je weet dat iets gebeurt of dat het niet gebeurt punt. ik was blij dat ik me kon herstellen. en de patiënt was blij dat ik.. het vreemde gezicht dat daar niet thuis hoorde weer ging.. Het liefst had ik hem gezegd sorry dat ik dat zo zei.. Maar iemand komt bloedprikken en verder niets.. de afwerking van het formulier heb ik in de auto gedaan, juist omdat ik zag hoe hij onrustig werd toen de naald eruit was, want het was klaar dus moest ik weer gaan..In de auto gaan mijn gedachten uit naar mijn eigen zoon. Hoe gaat hij zich ontwikkelen. Gaat hij verder achteruit of zien we toch juist op dit vlak nog verbetering. Zal hij zich kunnen redden omdat hij een voordeel heeft van zijn hoge IQ of zullen er gebeurtenissen zijn die hem juist weer een stap achteruit doen gaan. En toch stel hij redt het niet alleen en hij komt bij het begeleid wonen terecht wat dan… Wat ik zag was een groep mensen die met behulp van begeleiding een hoop plezier hadden. Hun eigen ruimte, de mogelijkheid om samen te zijn met mensen die je begrijpen, maar ook de mogelijkheid je lekker terug te trekken op je kamer en je eigen ding te doen. Ook dan zal het een mooi leven zijn. Voor nu gaan we gewoon uit van de woorden van mijn zoon; “Later wordt ik een astronaut die dingen uit gaat vinden, en ik koop het huis van de benedenbuurvrouw zodat ik gewoon dicht bij jou kan wonen mama… Want ik ga nooit bij jouw weg, maar als je volwassen bent kan je niet meer bij je mama wonen.”
