De zorg voor de kinderen draag je gewoon of het nu veel of weinig is en voor sommige misschien niet in huis, maar buitenshuis, de zorgen blijf je dragen. En waar voor de 1 de zorg gewoon is is voor de andere de zorg meer dan gewoon. Wanneer wordt je mantelzorger? Bij aanmelding bij de gemeente als mantelzorger wordt een vraag gesteld over de hoeveelheid uur aan extra zorg.. nou ik kan gerust vertellen dat we die hier dubbel en dwars halen. Want zorgen voor “speciale” kinderen is vele malen meer dan de gebruikelijke zorg. Ineens komt er zorg bij kijken waar vele mensen een opleiding voor moeten doen. Van ondersteuningsplannen schrijven tot een ochtend vol telefoontjes om iets gedaan te krijgen. Het telefoonnummer van school staat bovenaan mijn favorieten lijst, helaas niet vrijwillig. Aankleden gaat niet vanzelf, douchen kan niet zonder hulp en ook tijdens het eten is het eigenlijk alleen maar zorgen dat er gegeten wordt. Allemaal zorgen die ik met liefde voor mijn kinderen doen, maar wel degelijk onder extra zorg vallen. Ja ik ben dus een mantelzorger, vind ik dat erg nee, is het fijn dat daar waardering voor gegeven wordt, ja.. en niet omdat ik graag een schouderklopje krijg, maar omdat het soms gewoon heel zwaar is en als dat gezien wordt je daar weer kracht uit kan putten.
Precies vandaag werd er in onze gemeente ook even stil gestaan bij juist de papa’s en mama’s die toch allemaal in de mantelzorg groep vallen. De ouders van kinderen met een beperking. Maar omdat beperking vooral een negatieve klank heeft hebben ze er heel mooi de naam specials aan gegeven. En daar ben ik het helemaal mee eens wat Specials zijn het. De kinderen die dag in dag uit net een stapje harder moeten lopen (of rijden) om zich staande te moeten houden, de specials die stuk voor stuk ouders achter zich hebben staan die allemaal hun weg proberen te zoeken in hulpverlenersland maar ook daarbuiten. Dankzij dit mooie initiatief, is die weg bewandelen vanaf vandaag wat minder eenzaam geworden, hebben we binnen onze eigen gemeente een punt gekregen waar we als ouders terecht kunnen, niet bij hulpverleners maar bij mensen met praktijkervaring. Andere ouders die je met een half woord begrijpen, omdat ze in een soortgelijke situatie zitten. Bij de opening was het nog rustig, een niet al te grote groep, maar wel het gevoel al krijgen dat er onderling veel begrip is, dat je elkaar kan begrijpen. Een positieve start, ik kijk nu al uit naar de volgende bijeenkomst, en hoop dat er nog veel meer ouders gebruik van willen en gaan maken, zodat we met ons eigen opgedane ervaring elkaar kunnen helpen, ons verhaal kwijt kunnen en begrepen kunnen worden en daarnaast meteen een momentje van ontspanning te hebben.. Ontspanning die een mantelzorger niet neemt, maar bewust in moet plannen.
