De frustratie van aanpassingsgedrag

Je kind zichtbaar zien worstelen, maar bij de vraag gaat alles goed, doodleuk antwoorden, jahoor alles gaat goed.
Nee het gaat niet goed zoals het hoort, je hebt alleen de norm verschrikkelijk bijgsteld.
Je kind of in ons geval kinderen, zie je dagelijks de strijd voeren, de strijd tussen jezelf zijn, je grenzen aan kunnen geven aan wat bij jouw past en je aanpassen aan wat je denkt dat er van je verwacht wordt.
Thuis hoop je dat het aanpassingsgedrag zo goed als niet aanwezig is, maar dat een kind zich veilig genoeg voelt om uiteraard binnen de grenzen van de opvoeding (want ja grenzen moeten nu eenmaal gesteld worden), volledig zichzelf kan zijn en zich kan laten zien zoals hij/zij is.
Thuis was er de rust en de veiligheid waarin dat kon.. Was… want na een traumatische ervaring van een ongeval van mijn dochter en een scooter mist de veiligheid. Het was te verwachten dat het een reactie zou geven, maar wat zou ik er veel voor geven voor een heftige naar buiten gerichte reactie. Tegen beter weten in welliswaar. Want niets is minder waar, Een knul die enorm zijn best doet om school vol te houden heeft een emmer die eigenlijk al te vol is, en wanneer die overstroomd, is het helaas dit keer niet thuis. De gevolgen zijn echter enorm, zelfs de juf waarbij hij zich eindelijk weer veilig voelde is niet genoeg om de angst aan te kunnen. Gelukkig kunnen we nu eindelijk op de wachtlijst voor hulp.. Nu heel hard duimen dat de hulp komt voor hij thuis komt te zitten.
En dan komt er nog een meisje die een enorme stap had genomen in wederkerigheid, in durven vragen, en nu.. nu durft ze het niet meer aan te geven. na een week durft ze eindelijk aan toegeven, dat ze die avond eindelijk weer een beetje naar bed toe durft te gaan, want als ze haar ogen dicht doet ziet ze het ongeluk. Daar sta je je hart breekt, elke avond heb je goed opgelet, geprobeerd de goede vragen te stellen zodat je zeker weet dat je niets over het hoofd ziet, maar zelfs bij haar veiligste persoon durft ze het niet meer te zeggen. In plaats van spelen, fantaseren en zingen zit ze in haar veilige bubbel en weigert ze eruit te komen. In plaats van sporadisch zwijgen, weigert ze regelmatig haar stem te gebruiken.

Een ongeval, niet voorkomen hoe voorzichtig je ook bent, zorg dat het zo zorgvuldige en de met veel inspanning en energie gevonden balans nu ver te zoeken is. Juist met kinderen met angst, en eerlijk is eerlijk niet alleen kinderen maar ook een moeder die veel angsten kent, maar flink verstopt, hakt dit alles er keihard in. We zien mijn dochter lichamelijk genezen, haar gezichtje ziet er weer uit zoals ze, en de röntgenfoto toont aan dat ook in haar been het de goede kant op gaat.. Was het op alle andere vakken ook maar zo makkelijk…


Share Button

Geef een antwoord

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd.