De rust is weer terug gekeerd, tijdelijk, is iets wat ik wel zeker weet. Twijfel of je ergens wel goed aan doet. Hetgeen wat zo leuk moet zijn wordt zo’n enorm ding.
Naar Parijs met de thalys, al jaren een onderwerp van gesprek, de vraag wanneer gaan we dat een keer doen mama… ik wil zo graag… Dit jaar dachten we dat ze er klaar voor waren… vol enthousiasme na het boeken…. Tot de vakantie begon.. De spanning nam toe, een enorme huilbui uit het niets bij de jongste toen Parijs ter sprake van.. en vandaag.. de dag voor vertrek ging de oudste in error modus.. en hoe… een middag vol boze buien, verdriet en angst, niets wat ik zei of deed kon helpen.. Tussendoor kon hij gelukkig even afleiding vinden bij pokemon, en zij nieuwe robot die hij in elkaar moet zetten. Na nog wat huilbuien een bed gemaakt in de huiskamer, ik slaap er vannacht naast op de bank.. maar hij slaapt.. uitgeput van alles en morgenochtend zetten we alle zeilen bij.. gaan we genieten van een mooie treinreis, de mooie stad Parijs, zoeken we rustpunten, proberen we grenzen letterlijk en figuurlijk te verleggen.. En uiteindelijk zullen ze op de terugweg zeggen dat het leuk en mooi was, maar de weg ernaar toe is steil, hobbelig en vol valkuilen.. maar samen kunnen we deze weg aan.. al vraag ik me weleens af, hoe voelt het om met gezonde spanning als gezin op vakantie te gaan zonder je continu af te vragen of je er echt wel goed aan doet.
