Met enige regelmaat moet ik als moeder creatief denken, inspringen op wat wel kan. Hoe we een situatie om kunnen buigen. Of hoe we door een bepaalde emotie of situatie heen kunnen komen. Soms duurde het even, was er even twijfel maar tot nu toe leek ik het te redden om.mijn kennis maar ook met name mijn gevoel…
Maar nu.. na weken van keihard zijn best doen, enorme stappen maken… zitten we even in een dip.. een dip die ik aanzag komen en waarvan ik weet we tuimelen er nu maar net in… Mijn ervaringen, gedachten en gevoelens aansprekend kom ik uit op even niets…. een oplossing, of enkel alleen een handvat lijkt nu ineens onvindbaar mijn gedachtes slaan vast.. Ik zag het aankomen, en zie hem naar beneden glijden… en voor het eerst zal ik morgen bij de ouderbegeleidings zitten met een vraag… De vraag hoe sleep ik hem er door heen nu ik weet dat hij in die diepe put valt en ik hem niet tegen kan houden.. Zijn boosheid, zijn verdriet, zijn machteloosheid die echt een oorzaak hebben, maar die oorzaak maakt me machteloos. Al zijn gevoelens terecht, zijn/ons vertrouwen geschaadt. En ik voel me aan de zijlijn staan.. De touwtjes niet in mijn handen maar in handen van bureaucratie, gedoe en tijd…
Samen zoveel al samen doorgekomen, samen gevochten voor zijn rust, ontwikkeling en goed gevoel. Onze eigen weg gevonden buiten alle reguliere wegen, en alhoewel het een hobbelig pas is, hadden we niet verwacht nu alsnog aan de rand te staan van een hele diepe put… De put niet ontstaan door autisme, hechtingsproblematiek of het thuiszitten. Maar door een ander… Wetend dat nu hij in deze put aan het vullen is maar dat we het eigenlijk met zijn 3en zijn… Onze liefde, onze kracht, onze hechte 3eenheid gaat ons helpen.. Maar nu is het wel even donker om ons heen..
Ik weet dat we hieruit gaan komen, maar voor het eerst vraag ik me af hoe en wanneer….
