Drie-eenheid

Het ziet er zo gezellig uit, een moeder met 2 kinderen beide gezellig tegen elkaar aan, aan elke arme een kind. We maken er een grapje van, maar alle 3 weten we, voelen we dat het meer is dan gezellig arm in arm lopen. Vandaag, en eigenlijk alweer een flink tijdje is de verlatingsangst enorm. De dagelijkse dingen kosten een stuk meer moeite, zeker als dit betekend dat ze even niet bij mama zijn voor bijvoorbeeld school of zorgboerderij. Waar de 1 nog haar best doet om open te staan voor anderen, lukt dat nummer 2 niet. In zijn eigen wereld, van auto’s, treinen en achtbanen… Ik mag binnen, ik krijg contact, maar even gaat er niets vanzelf. De wereld draait echter door, de tijd staat niet stil. Thuis blijven helpt niet, terugtrekken in het eigen wereldje is daar nog groter, activeren en structureren dat is wat er nu moet gebeuren. Activeren en stimuleren door erop uit te gaan, van blokje om tot dagje weg. Proberen niet te veel drukte op te zoeken, maar wel de lichamelijk onrust eruit krijgen…
Terwijl de buitenwereld die 3 eenheid ziet lopen, ben ik vol continu bezig te switchen van kind 1 naar kind 2, brandjes blussen als ze elkaar niet begrijpen, of wanneer hun eigen wereldje botst met die van de ander. Ingrijpen als de 1 boos wordt en de ander in paniek raakt. Continu alert blijven, op signalen van overprikkeling, meltdown of shutdown. Voortdurend alles een positieve draai geven. De kleine momentjes zien waarbij je ze een compliment te geven om het zelfvertrouwen te ondersteunen.
De 3 eenheid liep vandaag door een rustig (lang leven druilerig weer), bekend pretpark. Op zoek naar de prikkels die de lichamelijk onrust wat kon temperen.. De attracties werden vooral overgeslagen vandaag, de speeltuin, nog nat van de regen was daarin tegen de plek vandaag.. zolang andere kinderen maar niet in de buurt kwamen.
Op zo’n dag is afwegen wat kunnen we doen, wat gaan we doen, waar liggen de grootste angsten… Waar een bos op dat moment heerlijk klinkt weet ik dat we tot de rand komen, maar dat de angst voor beestjes het onmogelijk maakt. Aan het strand de wind te hevig voor de huid. Sommige andere plekken gewoon te druk. Uiteindelijk kan ik zeggen we hadden een geslaagde dag, maar ik ben moe, ik ben op.. Waar wordt deze fase nu weer door getriggerd? Wat kan ik verder doen om er weer uit te komen? Alles kost tijd, maar op dit moment ook enorm veel energie. Met liefde begeleidt ik ze, met liefde loop ik met ze arm in arm… Voor niets zou ik ze willen missen…. Maar ik ben nu gewoon even (nouja niet even) heel moe…

foto van ASS-enzo.

Share Button

Geef een antwoord

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd.