Eenzaam

Bij de geboorte van een kind staat je wereld op zijn kop, alles voelt anders, je beleving anders, vriendschappen veranderen je staat op ene andere manier in het leven. ineens wordt je die moeder die zo vaak over haar kind praat, die aansluiting vind bij andere moeders omdat je allemaal weet hoe het voelt als je kind slecht slaapt, een huil dag heeft of zijn eerste stapjes maakt. Je bent 1 van de moeders op het schoolplein die met tranen in haar ogen haar kind aan de juf toevertrouwd. met spanning de bus uitzwaait voor het eerste schoolreisje.. verbondenheid….
Dan veranderd er iets… de verschillen worden groter tussen, de ontwikkeling van je kind gaat niet zoals de meeste kinderen, misschien wel een andere school, geen praatjes op het schoolplein want de meeste kinderen gaan ivm de afstand met de taxi. je wereldje verandert. de aansluiting met andere ouders wordt kleiner, want ineens lijkt hun wereldje steeds minder op die van jouw…
Op een dag sta je op het schoolplein… wachtend op je jongste kind, de oude klasgenootjes van je oudste niet meer tegen komend want zij zijn naar de brugklas..vol spanning sta je te wachten op je kind, hou zou ze uit school komen vandaag… terwijl de klasgenootjes vrolijk naar buiten komen, hun cijfers vertellen, weet je dat je even moet wachten, want ze zal als laatste haar jas aan willen doen, want de drukte bij de kapstok is te veel… de ouders verdwijnen langzaam 1 voor 1.. de rust keert terug en met een bleek gezichtje komt ze uiteindelijk buiten, de aansluiting bij andere ouders steeds verder verwijdert want ook zij lijken niet te weten hoe het voelt.
En wat valt er ook te vertellen, hoe trots je bent dat je kind zelf aangeeft dat hij van 3 x3 uurtjes wel 5 x 3 uurtjes zorgboerderij aandurft. Dat hij daarna zowaar ook nog een broodje at, of juist dat eten nu even niet lukt… ja echt niet lukt en nee het is echt niet uitproberen. Wat valt er te vertellen over dat je trots bent dat je kind een heel weekend op een gewoon musicalkamp meekon..vanzelfsprekend lijken andere ouders te vinden, ware het niet dat je zelf weet hoeveel dit van haar vraagt.
Tussen al die andere ouders voel je je niet meer thuis, je wereldje wordt kleiner. uitjes met vrienden..als je weinig tijd of energie hebt voor vriendschappen of de aansluiting mist omdat je eigen wereldje zo anders is lijken die zeldzaam. Online vind je andere moeders, die net zoals jij tegen deze dingen aanlopen, die met je mee juichen als je kind een belangrijke stap durft te nemen, die met je mee huilen als alles weer even mis lijkt te gaan…. En toch mis ik het contact, het echte contact met een kop thee op de bank en een leuk gesprek.. ookal merk ik dat het me uitput om sociaal bezig te zijn… Mijn kinderen zijn me alles, en zijn goed zoals ze zijn, sterker nog ik vind het de mooiste en de geweldigste kinderen die ik ooit heb gekend, ze zijn speciaal, laten niet alleen bij mij maar ook bij andere ene bijzondere indruk achter, maar soms is het eenzaam om een moeder van 2 bijzondere kinderen te zijn.


Share Button

Geef een antwoord

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd.