Stoer loop je voor me uit van de tramhalte naar huis. Even klaar met je broer die flink overprikkeld is voel je je alsof je de wereld aankan, of in ieder geval dat stukje naar huis..
Wat lijk je al groot, een echte dame al..
Terwijl ik naar je kijk zie ik dat aan de overkant van het stoplicht de stoep open ligt, en het bord voor de voetganger ontbreekt.. Op het moment dat dat tot me door dringt zie ik je stoppen….
Niet zomaar stoppen je verstijfd, ik loop 50 meter achter je..
Ik zie je kijken, de spanning in heel je houding neemt toe. Nog steeds lijk je helemaal verstijfd.. Op het moment dat ik vlak bij je ben, gooi je je tas op de grond, de tranen in je ogen en de paniek borrelt omhoog. “Mama, ik kan er niet door”. Naar de overkant is voor je geen optie dat kan niet, daar is ons huis niet. Via de oprit van de brandweer is geen optie, want er staat een bordje. Verboden voor onbevoegde.. De opties in je hoofd zijn op. Je moet daar blijven het kan niet… Ik neem je klamme handje in mijn hand, en stuur je voorzichtig langs een parkeerplaats, de kortste weg langs de openbreking. Pas terug op de stoep lijk je weer echt adem te halen. Je ziet huis, maar blijft toch maar naast me lopen.
Dan vraag ik me af, wat gebeurt er als ik niet bij je was, hoelang was je blijven staan. Iets op het oog goed op te lossen. Ik realiseer dat mijn gedachtes dezelfde als die van haar waren, wat nu… Maar met de ervaring en de kennis die ik ondertussen heb kan ik beter schakelen. Nu doen we het samen, en doen we ervaringen op. Zodat jij over een tijdje ook steeds beter kan schakelen…
