De woorden, bij ons doet hij/zij dat niet. Bij ons kan hij/zij dat wel.
Het zijn vaak gehoorde zinnen zeker als je een kind hebt wat zich enorm kan aanpassen als dat nodig is, aangeleerd aangepast gedrag. Ik weet dat mensen die het zeggen het niet verkeerd bedoelen. En wat ik nu op schrijf is ook zeker geen aanval naar hen.
Tijden heb ik aan mezelf getwijfeld, ligt het aan mij? Doe ik iets verkeerds. Maar hulpverlening bevestigd dat ik dat niet doe. Maar dat mijn kinderen zich heel slim kunnen aanpassen. Aanpassen aan de situatie, aanpassen als strategie om zich staande te houden, want de angsten spelen dan enorm op, en uiteindelijk moet het er wel uit.
Tijdens mijn laatste ouderbegeleidingsgesprek hebben we het hier nog over gehad. Dat zoon zich op zijn gemak voelde bij opa en oma, dat zij ook goed op hem reageerde. Maar dat ze echt wel verschil zag in waar hij zichzelf helemaal liet zien en waar er aangepast gedrag omhoog kwam.
Maar wat is het soms lastig, zeker als er kwa ontwikkeling een heel ander beeld zichtbaar kan zijn. Als mama in de buurt is is het veilig genoeg om je compleet te laten zien, je jonge ontwikkeling, je angsten, je frustratie, je veel te volle hoofd. Waar je anders je best doet om alle tools die je geleerd hebt in praktijk te brengen weet je bij mama hoef ik me niet groter voor te doen. Natuurlijk is het fijn dat je kind zich in situaties aan kan passen, maar die aanpassingen kosten een hoop energie, energie die dan niet in de ontwikkeling gaat zitten. Want eigenlijk gaat die ontwikkeling gewoon helemaal niet vanzelf, en moeten we samen die weg bouwen die je bewandeld. Dat in combinatie met de beperkte belastbaarheid is best heftig. en ineens wordt duidelijk en zichtbaar voor anderen dat autisme niet zomaar iets is. Dat je dan misschien wel een slimme jongen of meisje bent met een hoog iq, maar dat een stukje van jouw autisme je soms wel enorm beperkt.
Dus nee dat doet hij of zij ergens anders niet, En die boterham kan hij/zij op een andere plek best smeren, maar bij mama mag hij/zij hulp vragen. En nee ook bij mama krijgt hij of zij niet altijd zijn zin, maar we kiezen uit welke strijd de moeite waard is. Welke strijd is niet om aan te gaan omdat er dan alleen maar verliezers zijn en met welke strijd maken we een stap vooruit. Voor de mensen om ons gezin heen blijft het volgens mij lastig. Want zij zien als eerste het aangepaste aangeleerde gedrag, en gelukkig blijven er dingen van mijn aanpak hangen waardoor dat mogelijk is. Maar als mijn kind ineens wel de dingen laat zien waar we thuis dagelijks tegen aan lopen is dit niet omdat mijn kind dingen van me gedaan krijgt, is dit niet omdat hij/zij denkt ermee weg te komen, maar is dit een teken dat je mee mag kijken, dat hij/zij zichzelf durft te laten zien zoals hij of zij is.
Het blijft lastig, Autisme is uitgebreid, complex en vaak onbegrijpbaar. Soms denk je nu snap ik het en dan gebeurt er iets waardoor het hele leerproces van zowel ouder als kind weer hard aan het werk is. Hoe leg je het uit van ontwikkelingsleeftijden als theorie en werkelijkheid wel overeenkomen maar zo anders aanvoelen. Hoe leg je je omgeving iets uit wat je zelf nog maar net begrijpt. En dan zonder je kinderen of jezelf te kort te doen. Hoe leg je uit dat het soms gewoon enorm zwaar is, maar dat je het niet zou willen missen omdat je zo enorm veel van je eigen kinderen leert. Hoe leg je uit dat het inderdaad zwaar is dat je kind jouw steun eigenlijk 24 uur per dag opzoekt, maar dat dit eigenlijk al enorme winst is, want hierdoor vind je wel de openingen om te werken aan die ontwikkeling, want zonder die vertrouwensband, is er geen veilig gevoel om te groeien.
Dus ja mijn kind gedraagt zich bij mama heel anders, mijn kind speelt niet met me maar is compleet zichzelf. En ja ik ben blij dat al het werk wat we er samen insteken hem of haar helpt het zo goed te doen in andere situaties. Moet je je bedenken hoe knap dat eigenlijk is..
