Wanneer blijkt dat er toch echt hulp of onderzoek nodig is omdat de ontwikkeling van je kind niet zo gaat als verwacht mag worden. Of school je meldt zo gaat het echt niet is er weleens getest of je je kind steeds somberder ziet worden ondanks alle inspanning… Dan kom je in de wereld van de hulpverlening terecht, maar waar moet je heen, waar doe je goed aan? Is dat die grote instelling waar men standaard naar verwijst, of ga je verder op zoek naar een kleine praktijk omdat je hoopt dat het daar individueler zal zijn…
Ook na de eerste zoektocht blijft de zoektocht elke keer weer als er hulp nodig is. Waar doe je goed aan, eerst even “voelen”of het goed zit is geen mogelijkheid. Ruilen als iets toch niet passend is is niet zo makkelijk. Dus zijn ervaringen van anderen soms een fijne graadmeter maar ook daarna blijkt dat het valt of staat met de persoon die voor je zit. En wat voor het ene kind werkt werkt voor het andere kind totaal niet. Met 2 kinderen hier in huis is het bijvoorbeeld al heel duidelijk dat ze beide echt een totaal andere aanpak nodig hebben, ookal op het gebied van testen. Maar dan heb je eindelijk een goede insteek gevonden..De onderzoeken gedaan en dan… Een advies, welke hulp kan er geboden worden, welke hulp is aan te raden. En waar de een met een handige adresje aankomt, zal de ander zeggen nou dit is het advies en succes…
Je verdwijnt soms in het web vol instanties en hulpaanbieders. ZIN of PGB. Wie biedt er wat aan, en wat wordt er dan precies aangeboden. Werken ze samen met de gemeente dus is ZIN mogelijk of moet er een pgb aangevraagd worden, waarbij de gemeente liever toch die andere zorgaanbieder wil, want die heeft een contract.
Maar wat zoeken we nu echt in die hulpverlener, wat zorgt dat het een waardevolle aanwinst is op je zorgintensieve gezin. Na jaren hulpverleners, verschillende instanties is hetgeen wat ik zelf het meeste belangrijke nu is dat er naar de ouders en het kind geluisterd wordt, dat er wordt losgelaten wat er in de boekjes staat en wat er tijdens de opleiding geleerd is, maar dat eerst gekeken wordt maar werkt dat wel voor dit kind? Want pas als je kind echt gezien wordt, kan er een band gelegd worden. En echt gezien worden houdt in voorbij het masker van het kind kijken, of dit masker nu bestaat uit aangepast gedrag, of boosheid. Kijk er voorbij zie het kind, luister naar de ouders, die het kind zonder masker zien. En besef dat elk klein stapje en juist de positieve stapjes gedeeld mogen worden met de ouders. Hoe trots en blij voel je je na een berichtje dat je kind iets gedaan heeft wat hij voor een ander normaal is, maar voor hem hoe klein dan ook een beste stap is. Het schept een band, geeft vertrouwen als een hulpverlener je kind omschrijft zoals hij zij is, met de minder leuke kanten maar ook de leuke kanten. Want6 dat knulletje die die stoel door die klas probeerde te gooien, is zonder overprikkeling wel gewoon een heel gezellig zorgzaam jongetje die die arm om het gevallen jongetje heen sloeg. Maar ook de andere kant, dat meisjes wat altijd de regels volgde en het liefst alles goed deed wat je zei, durfde ineens aan te geven het is te veel, ik heb rust nodig.
Laten we de hulpverleners die ons kind echt zien koesteren, zodat ze zelfs als we zien niet meer zien terug kunnen kijken en kunnen denken, weet je nog wat we geleerd hebben van hem of haar en hoe we ons daarbij voelde….
