“Je ziet niets aan ze….”
Juist die opmerking geeft me regelmatig een angstig gevoel. Als ik mijn dochter zie staan, met haar lange blonde haren en fel blauwe ogen, haar tengere figuurtje en lange benen.. Of mijn zoon met zijn, zachte gezichtje zijn mooie groene ogen en zijn charmante mysterieuze blik….
Beide kijken met een andere blik de wereld in, zijn nog lang niet toe aan een vriendje of vriendinnetje. Zijn ook helemaal niet bezig met dat stukje, waar leeftijdsgenootjes toch echt wel langzaam heen rollen.. 2 meiden in de buurt hebben al een poging gewaagd, maar heel het begrip verkering wat gelukkig met 11 a 12 jaar nog niet veel voorstelt werd helemaal niet begrepen. We zijn zowel mijn zoon als dochter van karakter zacht, willen een ander niet graag kwetsen, dus zullen niet snel nee zeggen. Zo werd wil je mee naar kickbox les al met ja beantwoord terwijl mijn zoon de tijd daar echt uit heeft gezeten aan de zijlijn, verschrikt over het feit dat er echt mensen zijn die dit leuk vinden.. Maarja zijn vriendinnetje (en met 1 vriendje en 1 vriendinnetje in de buurt ben je er zuinig op)vroeg het zo lief en bleef aandringen… Of mijn dochter die zegt, ja ik heb een vriendje bij papa thuis, we hebben verkering (dat wilde hij graag) maar wil het eigenlijk uit maken maar dat durf ik niet.
Hoe leer je ze de grens aan te geven, hoe leer je ze de grens te herkennen zodat er geen misbruik van wordt gemaakt.. Maar hoe leer je ze ook dat je wel open mag blijven staan voor anderen. Hoe leer je ze dat sommige helaas nee niet snappen en dat je dan echt mag laten merken dat nee ook echt nee blijft.. En dat je daarmee iemand misschien wel kwetst maar dat dat beter voor jezelf is. Hoe bescherm je je kind die er niet anders uitziet, maar de wereld wel anders beleefd. Wat zou ik op dit vlak graag willen dat je het wel zag… Alhoewel er dan ook alsnog misbruik van kan worden gemaakt.
Maar ook het stukje hoe leg ik uit, waar je leeftijdsgenoten dalijk wel aan denken terwijl jij nog met je knuffels speelt. Zo vraagt mijn dochter zich bij een onderbroekenreclame af waarom je in hemelsnaam in je onderbroek op een reclame poster kan staan.. terwijl ze aan de andere kant pas net aangeleerd heeft dat je in het openbaar echt gekleed moet zijn.. Dat je een ander gevoel kan krijgen over een lichaam dan je je voor kan stellen..
Mijn 12 jarige is nog in de fase dat een kus voor mama is en niemand anders.. maar de blikken van meisjes van zijn leeftijd gaan wel naar hem als hij langsloopt.
Mijn angst dat ze straks een grens over zullen gaan waar ze nog lang niet aan toegaan door al aan een lichte druk toe te geven… De angst die ik zie als ik naar ze kijk zoals ze daar voor me staan en ik denk wat zijn het toch een stel mooie kinderen….
