Kwetsbaarheid.
Wanneer je altijd alleen het goede in mensen zag, ben je ondertussen daar keer op keer tegen aan gelopen.
Je unieke manier om juist de mooie dingen overal uit te pikken, heeft me altijd verbaasd.
Maar daar is het leven, keihard en meedogenloos. Je wilt het goede nog steeds zien, maar soms zorgt het voor kortsluiting in je hoofdje. Als je alleen het goede wil zien, is het onvoorstelbaar en hard als dat goede overschaduwd wordt door dingen die alles behalve goed zijn.
Hoe hard komt iets juist aan bij iemand die zich niet voor kan stellen hoe je een ander pijn kan doen. Die het een ander zo graag naar de zin wil maken dat ze langzaam tot de ontdekking komt dat ze er zelf aan onder doorgaat.
Hoe hard kan de wereld zijn als het bewustzijn van de echte wereld om je heen langzaam binnen druppelt. Als wat je dacht dat veilig en mooi was langzaam scheuren bevat, scheuren die niet te maken zijn. Het begint met een klein scheurtje maar elk scheurtje hoe klein of groot raakt je.. Je vertrouwen beschadigd je veilige gevoel bedreigt…
Nog steeds zie ik een meisje, zo uniek en zacht, zo kwetsbaar.. Maar een meisje dat niet toe wil geven aan de negativiteit, die zo hard blijft vechten in zichzelf om de positiviteit te blijven zien. Worstelend om zich staande te houden.. Mijn lieve meisje die op sommige vlakken veel te veel op mezelf lijkt, de valkuilen van het leven wil ik je besparen, maar dat lukt niet altijd en oh wat voel ik me dan schuldig ookal weet mijn verstand dat ik daar niet schuldig aan ben.. Mijn gevoel is voor mij net zo hard als jouw gevoel voor jouw is.. Maar met bewondering kijk ik naar je en laat je merken dat als ik achter je sta, jij verder komt.. Dus dat doe ik, onvoorwaardelijk sta ik achter je en geef ik ondanks je eigen angsten en mijn angsten, je de mogelijkheid je weg te laten zoeken..
