Wat is het toch enorm lastig je kind te zien knokken… vechten om in zijn verkeerde routine te blijven zitten omdat de rest te eng is, te onzeker. Geen complimentje kan accepteren, een veilige bubbel opzoeken, die je alleen maar naar een slechter punt brengt.. Als het enige wat je kan doen zorgen is dat de spiraal doorbroken wordt, maar je hem daarvoor wel eerst moet loslaten en de angst toe moet zien nemen, omdat je er anders niet door heen komt.. stukje angst erbij, dat ik straks als boeman wordt gezien en hij met 12 jaar ineens zegt, dan ga ik wel bij papa wonen, want dat lost het probleem niet op.. Mijn lieve knul waarvan de navelstreng vaak nog vast lijkt te zitten, besef alsjeblieft dat ik het voor jouw doe, en mijn hard breekt ook als ik moet zeggen dat ik je echt niet op kan komen halen.. de wereld bestaat uit meer dan alleen mama en/of papa..Weet dat ik er echt voor je ben, maar dat we nu even samen sterk moeten zijn, doorzetten zodat we straks samen wel de zon weer zien stralen…
