Let je op jezelf, neem je ook de tijd voor jezelf.. Makkelijk gezegd. Je weet dat het nodig is, dat jij als moeder goed moet zorgen voor jezelf want er rekenen kinderen op je. Je kan niet wegvallen, want wat dan…
Vandaag weer oh zo duidelijk, ik ben hun veiligheid, hun stevigheid, hun vertaler.. Ik ben hun moeder, maar ik ben ook nog gewoon ik. En mag ik van mezelf ook nog wel ik zijn. Soms twijfel ik aan mezelf, doe ik alles wel goed, ben ik wel een goede moeder, maar durf tegenwoordig redelijk zeker te zeggen, ja ik ben een goede moeder, ookal brengen soms gebeurtenissen in twijfel, en gaat mijn gevoel nog weleens twijfelen, ik weet tegenwoordig wel zeker ik ben een goede moeder. Het is niet altijd zo geweest, maar de band met mijn kinderen is zo ontzettend sterk dat ik het tegenwoordig wel durf te zeggen. Echter is daar wel die vraag, mag ik ook echt ik zijn van mezelf?
Na een vrij zwaar gesprek ben ik wel weer aan het denken gezet, want mijn zelfvertrouwen is nooit mijn sterkste punt geweest. Mijn vertrouwen heeft aardig wat klappen gekregen, en de laatste klap was heel heftig, en zit ik nog midden in. Hoe het met mijn vertrouwen in alles stond, hoe ik over mezelf dacht? Wat heb jij als moeder nodig in de situatie zoals deze nu is…….. En waar ik over veel dingen gedacht heb, waar ik veel geregeld heb, veel zorg, en er ben voor de kinderen, neem ik zelfs regelmatig even tijd voor mezelf.. Maar is die tijd voor mezelf wat ik nodig heb, of is er meer nodig om ook echt het vertrouwen in mezelf en de rest van de wereld terug te vinden. Zitten onder die woorden ik ben een goede moeder niet een maar verborgen. Een maar die vanuit de onzekerheid komt, een maar die zorgt dat ik wel kan genieten, maar toch nog een stukje mis.. Wat heb jij nodig? Jij als moeder, maar ook als vrouw, en individu?
