Lichtpuntje

Ze danst weer door de kamer, ze zingt en kwebbel aan 1 stuk door.. ze loopt niet maar beweegt zich sierlijk voort… Waar een ander zou zeggen jeetje wat is ze druk geniet ik… Dit is zoals mijn meisje is…
Mijn dansende elfje veranderde langzaam in een stil muisje die letterlijk in een hoekje lag… een hoofd wat niet meer leeg kon, alles was te veel… 1 gedachte in haar hoofd… school…..
Een lange weg, aanpassingen een hele.meedenkende juf maar het was niet genoeg.. Ook mijn dochter zelf deed haar best. Tot aan een plek in de leerlingenraad zodat ze zelf kon zorgen dat er meer gedaan kon worden.. Maar de druk te veel.. de strijd te lang… je zag haar opgeven… en dan… weer An de bel trekken.. er moet iets gebeuren. En gister was het zover.. Groen licht voor wat ons een passende plek lijkt.. Een last van onze schouders en zeker die van haar. Niet alleen figuurlijk maar bij haar letterlijk zichtbaar.
Ook de weg die we nu inslaan zal niet zonder hobbels zijn, naar school gaan met autisme niet zo vanzelfsprekend als gedacht.. Maar de weg is weer open.. En mijn dochter die heeft nog even nodig om weer zichzelf te zijn, maar de glimp die we nu weer van haar opvangen verwarmd mijn hart en geeft me vertrouwen in de weg die we inslaan!

foto van ASS-enzo.

Share Button

Geef een antwoord

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd.