Ook mijn kanjers verdienen een medaille…
niet omdat ze de avondvierdaagse hebben gelopen.
Maar omdat ze elke dag wel weer een stapje zetten met iets wat voor hun moeilijk is.
Omdat ze elke dag weer een grens moeten verleggen om zich staande te moeten houden.
Omdat elke nieuwe plek die ze bewandelen zo veel van ze kan vragen..
Omdat ze toch dat dingetje doen wat ze zo eng vinden of tegen op zien.
Omdat ze ineens de moed vinden om nog een extra stapje bij te doen.
maar ook omdat als het dan even niet gaat, ze dit steeds een beetje beter aan kunnen geven..
Nee ze lopen niet mee, en ja dit zouden ze zo graag doen.. Maar die medaille verdienen ze net zo goed, met elke stap die ze elke dag zetten!
Trots op mijn 2 kanjers die mogen zijn wie ze zijn, en voor niets of niemand hoeven te veranderen!
