Als 10 keer heb ik mijn woorden weer gewist, gedachten dwalen door mijn hoofd, maar blijven niet op een passende manier op het scherm plakken…
Morgen wordt mijn elfje alweer 12.. mijn lieve speciale geweldige dochter. Elk jaar rollen de woorden zo het scherm op om te omschriiven hoe geweldig ik haar vind, hoe ze gegroeit is en hoe trots ik ben… Nog steeds voel ik dat zo… en toch lukt het nu niet.. een te bewogen jaar, een jaar waarin boosheid, schuldgevoel, onmacht, frustratie, liefde en terug gevonden veiligheid door elkaar heen waaien zoals de onweer buiten nu aan de gang is. 12 jaar oud, op naar groep 8, het laatste jaar op de school die zoveel voor haar, voor ons betekend heeft. 12 jaar wordt ze morgen, en daarmee sluiten we een jaar af, die we nooit over willen doen.. Ze wilde zo graag een elfje worden, een magisch jaar… De magie heeft ze met al haar kracht weten te behouden. Nog steeds bezit ze de magie om bij je binnen te komen en je te raken zo diep in je hart dat je haar nooit meer vergeet. De magie waarbij ze hoe moeilijk ze het zelf ook heeft bij een ander een lach omhoog te toveren.
Mijn kleine meisje wordt groot, nog steeds met haar roodkapje knuffel in haar hand, maar nu met een ‘vriendje’ aan de andere hand, omringt door echte vriendschap. En sinds kort met haar zo gewilde gitaar op haar rug, die ze alvast voor haar verjaardag kreeg. Mijn kleine meisje met wie mijn band , zover dat kon, nog beter is geworden. We kletsen over sprookjes (zij rateld, ik luister), over de avonturen die ze beleefde oo schoolkamp en soms zelfs over echt meiden dingen (zij stelt 1 vraag verwacht eenkort antwoord en rateld daarna weer over sprookjes).
Een jaar ouder, maar soms zou ik dit jaar willen vergeten, al bracht het ons ook magie, en mochten we ook genieten tussen de zware gedachtes door.. Een jaar ouder en we gaan er een topjaar van maken komend jaar. Want ookal wordt mijn meisje al weer 12 ze blijft soms gewoon nog echt mijn kleine meisje..
