Alle voorbereiding gedaan, drukvest, koptelefoon en kauwketting mee… en dan zo daar toch het moment het lukt niet.. Rustige plek op gezocht maar nog steeg de spanning en overprikkeling te veel… Toch maar naar huis… het voelt als een dikke teleurstelling. Waarom lukt het nu niet.. Waarom kan het niet zoals bij al die andere kinderen? Waarom zit die stomme autisme weer dwars ? Vragen waar geen antwoord op is, en we eigenlijk ook niet willen. We willen op zo’n moment gewoon dat het wel lukt. De vraag zou het 1 op 1 wel lukken schiet door mijn hoofd, maar ook daar is soms niets aan te veranderen. Het zal toch niet zo zijn dat ik niet meer alleen met beide kinderen op pad kan…..
En net terwijl de 1 overprikkeld boos naast me loopt te mompelen, de ander dicht tegen me aan met grote ogen, kauwketting in haar mond en koptelefoon op komt daar gelukkig de tram… Maar juist op dit moment zit die natuurlijk flink vol… dicht tegen mama aan, beide aan een andere kant hopen we maar dat niemand om ons heen net te dichtbij staat, een verkeerd geurtje om zich heen heeft of gewoon iets zegt wat even niet goed valt… Gelukkig de 1e tram zonder problemen.. Helaas is de 2e tram ook vol. Met 1 kind op schoot en de ander dicht tegen me aan denk ik nog even snel, arme meneer die naast me op het bankje zit…Maar wanneer mijn been trilt omdat die 13 jarige toch best zwaar aanvoelt op schoot en de greep van mijn 11 jarige die steeds dichter tegen me aan hangt steeds strakker wordt, vraag ik me vooral af hoe je niet even mee kan denken en je plekje op kan geven zodat die moeder wel ruimte heeft voor beide kinderen. Maar blijkbaar vind hij het wel best en heb ik dus ook geen medelijden meer..
Gelukkig is daar onze halte, is huis in zicht en wordt bij mij de spanning minder… geen meltdown in het openbaar en nog enigzins functionerende kinderen want ze konden nog zelf lopen en gingen niet in shutdown modus..
Thuis vind dochter troost bij haar nieuwe poezevriendinnetje en verdwijnt de oudste in zij kamer.. Niet gelukt, wel geprobeert….
