Nieuwe start

Ruim 3 jaar geleden dachten we na een vervelende periode de plek te hebben gevonden, speciaal onderwijs, niets meer meer thuis dan op school, geen telefoontjes van school meer. Geen gesprekken meer wat allemaal slecht ging en een kind wat dood wilde.. Maar rust, weer naar school wat voelde het fijn mijn knul bloeide op tot het jongetje die het was voor alle schoolstress te veel werd. Helaas had het zelfvertrouwen zo enorme knal gehad, en is het vertrouwen in school nooit meer terug gekomen, en hoe fijn de school ook was, hoeveel aandacht, energie, werk en liefde er ook in gestopt werd langzaam aan kropen we weer naar meer thuis dan op school. En wat dan? geven we het onderwijs op of kunnen we iets anders proberen.. Wanneer ook het woordje dood langzaam steeds vaker bij het uiten van emoties naar voren komt is er eigenlijk maar 1 ding duidelijk, er moet hulp komen en meer dan een uurtje per week. Na wikken en wegen, dagbehandeling of niet, want het is best een stap, toch de knoop door gehakt.. en nu is het zover de start is in zicht. Vandaag afscheid op school, lieve vrienden die achter blijven, nog eenmaal meekijken in de klas waar de rust en veiligheid vanaf straalt, nog eenmaal met de juf het gesprek dat mijn knul zo’n geweldige knul is maar dit van zichzelf niet meer voelt, en dat dat toch echt wel heel zorgelijk is. Nog eenmaal ervaren hoeveel liefde er is binnen deze school, hoe onderwijs ook echt wel kan zijn zoals voor zoveel kinderen nodig is. Leraren met een hart voor de kinderen, die het goede in een kind zien terwijl die maar zachtjes door de overprikkeling heen schijnt. Een afscheid die door het uitwisselen van vele telefoonnummers en mailadressen geen definitief afscheid is maar een tot ziens. Een mooi kado mee, waarvan de symboliek alles overstijgt en aangeeft hoeveel indruk mijn lieve worstelende knul heeft achter gelaten. Met een zwaar maar vol hart verlaten we de school, om meteen door te starten het avontuur aan te gaan, kennis te gaan maken. Een reisavontuur later, want in leiden hadden we nog niet eerder in een bus gezeten, komen we aan, en waar bij de intake hij nog niet wilde rondkijken, lokt nu het binnen terrein, want wat een leuke plek om te kunnen spelen, “kijk mam , een skelter en daar nog 1..” Het bevalt hem wel, ook de 2 begeleiders van de groep komen zacht over, wat voor hem wel een voorwaarde is voor zich veilig voelen. De eerste stap is gezet, en open verwelkomd, ik zie zijn houding ontspannen een lach op zijn gezicht, hij heeft er zin in. Zelfs de wat drukkere trein op de terugweg vind hij niet erg. En met zijn kado van zijn juf onder zijn arm, wisselen de emoties vanavond om de 5 minuten, maar zijn houding zoveel meer ontspannen.. De rest van de week is er rust en maandag, maandag start zijn nieuwe avontuur, ben benieuwd hoe zijn eerste dag zal gaan. Op naar het avontuur dat dagbehandeling is op naar een knul die de wereld wat beter aan kan.


Share Button

Geef een antwoord

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd.