Je blonde haren dansen om je heen, je blauwe ogen stralen, je huid licht gebruind door de zon.
Met je xl bellenblaas ben je aan het ontprikkelen. Je geniet van de grote bubbels, de rondjes die je draait om temidden van de bellen te staan. Een eigen rustpunt zoeken. Wat ben je gegroeid door dit zelf op te zoeken en aan te geven.
Zonder het te weten creëer je een heel mooi schouwspel als een dansend elfje in de kleurige bubbels. Dit valt niet alleen mij op maar ook de kinderen die hier rondlopen en al snel heb je toeschouwers die de bellen proberen te vangen. Maar dat mag niet, dat hoort niet en elke kapot geprikte bel zorgt voor kortsluiting in je hoofdje.. Je wordt niet boos, maar je slaat vast, je woorden verdwijnen. Je valt stil letterlijk en figuurlijk. En daar terwijl de bellen verdwijnen is je kwetsbaarheid zo zichtbaar. Ik slik, zo zie je ineens zichtbaar haar autisme….
De kinderen om haar heen verdwijnen en de bellen komen langzaam terug zodat ze weer kan stralen in haar eigen wereldje..
