Kille moeders zorgen voor Autisme,
ADHD is een modegrill en dyslexie wordt door school veroorzaakt.
De verlatingsangst, is geen angst, je moet je kind gewoon meer loslaten.
Allemaal vooroordelen, die zo makkelijk roepen zijn….
Autisme, kille moeders, er zou geen of te weinig liefde worden gegeven. Ware het niet dat ik nog nooit zoveel ouders heb zien knokken, en zoveel liefde heb zien geven, als de moeders die ik leer kennen met een kind met autisme. Dag en nacht staan ze klaar voor hun kind, voelen zich onbegrepen, want nee dit gaat toch echt verder dan iets wat bij een leeftijd hoort,
ADHD een modegrill.
Deze vind ik erg grappig, Ik kan me niet herinneren dat ik ooit mee heb gedaan met een modegrill, en dan zou ik dat nu ineens wel doen, wel raar dat ik dan juist iets uitkies waardoor ik soms knettergek wordt van een kind dat echt gewoon niet stil kan zitten, van de hak op de tak een verhaald op ratelt en wanneer ik iets wil zeggen daarover alweer aan een volgende onderwerp begonnen is of gewoon een vlinder voorbij ziet vliegen en niet meer weet waar hij of zij het over had. Die gewoon ineens afgeleid is en de sloot in fiets en werkelijk nooit iets kan terug vinden, laat staan als je eigenlijk haast hebt. Een echte ADHD-er is niet gewoon druk, het is een wervelwind, die soms aan de buitenkant zichtbaar is, maar altijd aanwezig is in het hoofd. Geloof me niemand kiest hier bewust voor, en van medicatie krijg je niet een stil kind dat ineens niet druk meer is en nergens last van heeft, we vertragen alleen de wervelwind tot een storm zodat de ontwikkeling weer ruimte heeft om plaats te vinden.
Dyslexie komt door school…….
Wat zou ik dolgraag willen dat deze waar zou zijn, dan is het zo makkelijk op te lossen, we stappen over naar een andere school en hop geen dyslexie meer… Helaas volgt er als je geluk hebt dat je het erg genoeg hebt een traject van zo ongeveer anderhalf jaar, een traject met 5 dagen per week huiswerk, en dat is dan naast schoolwerk, en gewoon lezen natuurlijk. We oefenen 18 maanden lang 5 keer in de week de klanken, de regels, leesoefeningen, rijmoefeningen tot aan grote frustratie aan alle kanten, want ik heb geen zin in huiswerk en ik vind het stom, ik vind het lastig etc… aan het einde van die 18 maanden zit je nog steeds met de klankenkaartjes en wordt de b nog steeds een d genoemd, de ei en de ie zijn onmogelijk uit elkaar te halen, en bij het woordje dweil hoor ik nog steeds het woord Dwiel uit haar keel komen. Maar na 18 maanden keihard werken kan ze zich redelijk redden in het lezen, en zijn we dankbaar voor spellingcontrole op de pc.
En dan die verlatingsangst, want gek genoeg heeft dat kind met autisme zich enorm vastgeklampt aan die kille moeder die ze ook nog eens adhd heeft aangepraat (blijkbaar). De verlatingsangst, die zorgt dat kinderen kunnen veranderen in plakbandjes, menig nacht niet kunnen slapen omdat mama een kamer verder ligt,Maar die dankzij de band die gevormd is de wereld soms wel aandurven als mama erbij is. Dat kind met verlatingsangst wordt met fluwelen handschoentjes aan vingertje voor vingertje heel voorzichtig los geplukt van mama, met kleine stapjes toch klaargestoomd voor de grote boze buitenwereld, Dat de wereld groot en eng is kan ik niet ontkennen, en een kind met angst zo naar buiten gooien werkt niet, dus doen we het op een tempo dat het hun zelfvertrouwen niet schaadt, betekend niet dat ene moeder niet bezig is met loslaten, het gebeurt alleen op een andere manier en met heel veel geduld.
Oordeel niet meteen, maar vraag uitleg als je iets niet snapt. Wat je ziet is niet altijd alles wat er speelt, ga in gesprek als je twijfelt en bedenk dat wat je op tv ziet of in andere media verschijnt geen wetenschap is en zeker niet zwart wit. We noemen niet voor niets autisme tegenwoordig volledig een autisme spectrumstoornis, zoveel kleuren als de regenboog, zo kleurrijk is autisme ook.
En diagnose of niet ik ben trots op mijn kinderen, ik begeleid ze zo goed als ik kan, met hulp indien nodig en sta volledig achter ze, zoals elk moeder achter haar kind hoort te staan!
