Er zijn van die momenten dat even alles duidelijk is, dat enorm zichtbaar is waar nu het verschil in zit. Die slik momentjes dat je ziet hoe groot de verschillen zijn, maar ook hoe ver ze ondanks de”beperking” kunnen komen. De momenten van even slikken die gevolgd worden van enorme trots want ze doen het toch maar even.. En hoewel je ze een vele malen makkelijker leven gunt, maakt dit wel wie ze zijn en later worden. 2 kinderen die moeten knokken maar dit zo goed doen. De moeilijke momenten blijven, maar ze knokken zich ( soms met wat hulp ) doorheen. En dan natuurlijk het figuurlijk knokken, want letterlijk staat duidelijk aangegeven in een rode picto..
Zo zie ik ze op een dagje uit naar een rustige pretpark intens genieten… Aansluiting met leeftijdsgenoten is er op dat moment weinig. Maar na wat aansporing vind mijn oudste in de lakei (liepen verklede sprookjesfiguren van Van Hoorn Junior rond) een goed vriend waarmee hij in de attracties gaat.. En geniet mijn dochter met haar denkbeeldige vriendje van het springende water.. De blikken van voorbijgangers laat ik van me af glijden, ze weten niet beter, en tja het ziet er misschien wat anders uit, zo’n meisjes die midden in een spel verwikkeld is met een onzichtbaar vriendje. Wanneer de overprikkeling toeneemt, zeggen we gewoon we gaan, geen drama, geen gedoe.. De dag vergaat alsof we met zijn 3-en in onze eigen bubbel tussen de “normale” mensen door zweven..En waar soms de bubbel nog weleens eenzaam kan zijn, was dit zo’n dag waarin dat juist wel even lekker was.Helaas kunnen we niet elke dag in die bubbel doorbrengen, het is genieten, maar niet de oplossing om elke dag toe te passen. Er moet tenslotte ook nog genoeg gebeuren, geleerd worden etc. Dagelijks worstelen we ons een weg door de maatschappij, waarin het de ene dag lukt en de andere dag een drama lijkt te zijn… En soms kruipen we in onze bubbel, soms individueel en soms met zijn 3-en en soms is er ruimte bij voor hun stiefpapa, en kunnen ze open genoeg zijn om hem helemaal toe te laten en te accepteren in hun wereldje.. In de bubbel is er ruimte voor persoonlijke ontwikkeling die eerst daarin geleerd en toegepast moet worden voor dat dat in de “echte”wereld toegepast kan worden.. Nu de laatste schoolweek aangebroken is en er nog even een hoop moet, staan we even buiten de bubbel, en is het soms letterlijk en figuurlijk een gevecht na schooltijd om weer tot rust te komen… Maar de vakantie is op ons week planbord al zichtbaar, de bubbel ligt in het zicht te wachten…
