Onzichtbaar zijn de grenzen waar we elke keer weer tegen aan lopen. De grenzen die belangrijk zijn waardoor we blijven functioneren, maar die grenzen zijn sneller bereikt dan bij de gemiddelde personen. Zowel bij kinderen als bij mij, sluimert er onder het niets verhullende uiterlijk een lichaam of hoofd wat niet zoveel wil of kan als we zelf zouden willen.
Autisme, ADHD, Dyslexie maar ook (zoals bij mij ) fybromyalgie en nog vele andere beperkingen zijn niet zichtbaar, nee ik noem het geen ziekte, want een ziekte kan je genezen, en deze dingen zullen nooit overgaan.
Als iets onzichtbaar is is het voor de buitenwereld vaak maar lastig te begrijpen. De ene dag kan ik bijvoorbeeld meer dan de andere dag maar zal dit niet zo makkelijk aangeven.
Ook bij autisme zal het voorkomen dat men op onbegrip stuit, want je kan wel dit, maar niet dat. Een kind kan zelf heel druk zijn, maar niet tegen de drukte van een ander kind kunnen, onbegrijpbaar maar het is wel zo.
Grenzen herkennen, aangeven en vooral bewaken is een must, maar hoe leer je dat iemand aan. En hoe leer je het iemand aan die zijn of haar eigen emoties niet eens begrijpt….. Soms is dwars door een grens lopen een goede mogelijkheid om de grens te gaan herkennen, helaas werkt dit bij autisme helaas niet zo. Dat is denk ik 1 van de redenen dat veel ouders en met name moeder vaak gezien worden als te voorzichtig of te beschermend worden gezien als ze een kind of kinderen hebben met autisme. Maar wat als een kind zijn eigen grenzen niet herkend, en dit soms grote gevolgen kan hebben…
En tuurlijk in een veilige omgeving als we weten dat de gevolgen te overzien zijn moet je je kind weleens dwars door zijn eigen grenzen laten gaan, laten ervaren wat het is. Maar laat die keuze of het mogelijk is aan de ouders/ verzorgers van een kind. en oordeel niet als een ouder ingrijpt op een moment waarop nog niets zichtbaar is, de betreffende ouder heeft in zijn/haar hoofd al 10 keer de afweging gemaakt om wel of niet in te grijpen. Oordeel dus niet als dat ene kindje in de klas ineens iets niet mee kan doen, of als een moeder wat vaker in een klas aanwezig is. Dit kan voor een kind het verschil zijn in meedoen of bij juist de leuke dingen thuisblijven.
Bij mijn dochter start morgen de feestweek op school, duidelijke afspraken zijn gemaakt, en mijn dochter gaat haar grenzen juist in zo’n week niet herkennen, dus zullen zowel de juf als ik haar grenzen bewaken en ingrijpen waar nodig is zodat ook zij kan genieten van een feestweek zonder angst en paniek.
