De periode van nieuwe ondersteuningsplannen schrijven, nieuwe aanvragen, op papier zetten wat gaat er goed.. Wat gaat er n iet goed. Evaluatieverslagen lezen, doelen lezen.. En alles op een moment dat je juist als gezin erg kwetsbaar bent. Dat moment, dat je niet verwacht had dat ooit zou komen, waren alle zekerheden weg zijn gevallen, precies op zo’n moment moet je voor de verlenging van zorg te rade gaan hoe alles gaat. Juist nu ik zelf merk dat ik erg kwetsbaar ben moest ik na gaan denken hoe gaat het met mijn kinderen, en met name mijn zoon. Hoe gaat het met die kwetsbare jongen, in een voor ons alle een periode waarin eigenlijk niets meer vanzelfsprekend is. Hoe mooi is het om te zien dat er wel degelijk een groei zichtbaar is, dat we na een hele moeizame periode waarin alles onzeker was, nu zien dat de weg die we bewandelen goed gaat. Dat er groei zichtbaar is, dat we voorzichtig toch echt meer stapjes vooruit zien dan stapjes terug.
Voor de buitenwereld zijn zijn stapjes misschien nog zo klein dat ze bijna niet zichtbaar zijn.. Wat is vooruitgang als een kind nog steeds thuis zit, wat is vooruitgang als er 2 ochtenden dagbesteding mogelijk is. Maar wat zijn wij zelf blij dat die 2 ochtenden goed gaan, dat hij ook in die 2 ochtenden een half uur per ochtend bij de juf is. En dat hij bij de juf ook gewoon de rust vind om samen kennis op te doen. Geen schoolse manier nog, maar hij is gewoon een half uur met de juf bezig.
Voor de buitenwereld onbegrijpbaar, dat het meedraaien in deze maatschappij na 2 jaar thuis nog echt niet aan de orde is, er is nu pas echt de rust om vooruit te kijken in plaats van terug te kijken of stil te staan.
Hoe fijn is het als de zorgboerderij belt dat het zo goed gaat, terwijl je met een kloppend hart de telefoon op neemt, want al jaren zijn het andere telefoontjes geweest, van weer een voorval, een slechte dag of een situatie waarin moeder misschien duidelijkheid kan geven.
Hoe fijn is het om te lezen in verslagen dat het beeld dat we hebben op alle plaatsen gelijk is. Dat we met zijn alle nu weten waar de focus moet liggen, dat we de doelen daar ook echt op aan moeten passen en ons daar met zijn allen sterk voor willen maken. Om die mooie lieve jongen sterker in zijn schoenen te laten staan.
Wat is het fijn om te merken dat hij er vandaag ineens kon zijn voor zijn zusje waarbij de paniek de overhand weer nam. Wat is het fijn te zien hoe hard hij zijn best doet om ondanks onduidelijkheid de rust te bewaren. Wat is het fijn om nu eens na de zin; “er is sprake van een complex beeld” te kunnen lezen we zien wie hij is, we zien waar we op in moeten spelen en we gaan ervoor.
En samen gaan we ervoor, niet alleen mama, maar met begeleiders, therapeut, mentor en opa en oma die allen zien wat voor geweldige knul hij is, en dat hij alle energie waard is die het vraagt!
