De spierpijn neemt toe. Het lontje wordt korter. De prikkels niet meer van elkaar te scheiden. Alle geluiden te hart, mensen te druk en lichten te fel. De kleine regendruppels van de miezer regen voelen als naalden prikjes op de huid. Dit keer niet bij 1 van de kinderen, alhoewel die er beide dicht tegen aan zitten maar ikzelf zie mezelf richting shutdown gaan.
Weggedrukt omdat ik als moeder gewoon door moet gaan, maar er is geen ruimte in mijn hoofd voor iets onverwachts en op het moment dat ik ga zitten vallen mijn ogen van vermoeidheid bijna dicht. Tot het moment dat beide kinderen in bed liggen. En slapen ineens onmogelijk lijkt. Al weet ik dat ik dalijk al kijkend naar een film of serie te moe ben om mijn ogen open te houden. Meestal neemt mijn lichaam de regie over en volgt er een migraine aanval. Maar op de een of andere manier blijft die uit en blijf ik op het randje van enorm overprikkeld hangen. Het verbaasd me, want ik voel me alles behalve goed genoeg om te functioneren. Alles gaat op automatische piloot. Mijn dochter die een knuffel van me vraagt, ze kwam ziek uit school, haar huid tegen de mijne geeft dit maal voor mij geen rust. Gelukkig voor haar wel. Het is wachten op het moment dat er even een echt ontprikkel moment komt of dat de migraine inzet. En hopenlijk redt ik het tot de eerste optie. Dit zijn de momenten dat het extra lastig is om een alleenstaande moeder te zijn. Maar dit zijn ook de momenten dat ik mijn kinderen zo enorm goed snap. En of het nu de oververmoeidheid is van moeder zijn, de zorg voor 2 geweldige maar inte sieve kinderen of toch ook een stukje autisme bij mezelf dat maakt geen verschil want de overprikkeling is echt.. een stukje ontlading volgt nu, de tranen over mijn gezicht, een beetje ruimte in mijn hoofd en lichaam om te kunnen slapen, maar ook verder te kunnen zorgen en begeleiden van de kinderen, want dat is het belangrijkste.
En nu,n u ik wat spanning weg heb geschreven, neem ik een voorbeeld aan onze lieve Tsuki en ga ik proberen te slapen..
