Anderhalf jaar geleden hing ze nog in complete paniek aan de trapleuning, school was drama, ze ging niet, het lukte niet en school die het niet zag…. Gelukkig kregen we uiteindelijk akkoord dat ze naar so mocht….
Nu anderhalf jaar later gaat ze op schoolkamp, een gespannen maar stralend snoetje. Gewoon met de taxi zoals altijd naar school willen, mama mocht haar daar wel uitzwaaien…
Daar stond ze toen ik aankwam, tussen haar vriendjes en vriendin. Allemaal gespannen te wachten. Het hele programma al bekend, de kamerindelingen bekend. Een tas met knuffels, snoepjes, MP3 speler en een liter bellenblaas om te ontprikkelen.. Vrolijk stapt ze in de bus, zelfverzekerd en met een veilig gevoel, want school is nu wel een veilige plek.
Wat zijn we van ver gekomen, en wat een fijn gevoel van een andere juf (die haar ool weleens zag op pude school) te horen krijgen dat ze er op school altijd gelukkig uitziet. Het blijft een broos evenwicht, maar wat ben ik blij met dit passende plekje voor haar. Wetend en zelf ervarend dat een passende plek alles behalve vanzelfsprekend is.
Als je mij 10 jaar geleden jad verteld dat mijn schattige meisje naar speciaal onderwijs zou gaan, zou ik je voor gek verklaren. Want ook ik jad geen idee wat speciaal onderwijs nu echt was. Daar ging je kind naartoe als het slecht opgevoed was of leerproblemen had. Iets wat niet bij ons voor de hand lag… speciaal onderwijs zag ik toen nog als scholen waar juist een heel zacht karaktertje niet zou passen.. Niets is minder waar, want hier mag ze zichzelf zijn, hier vinden ze haar niet raar, maar juist gezellig. Hier staat ze, ondanks dat ze een echt meisje, haar mannetje wel in de klas. En hier durft ze wel mee op kamp, waar op de oude reguliere school schoolreisje al te veel bleek te zijn.
Ik ben er trots op dat ze op het speciaal onderwijs haar plekje gevonden heeft. Dikke complimenten voor de leerkrachten die haar weer een veilig gevoel binnen een school hebben weten te geven.
