Ineen gedoken in een stoel in de wachtruimte, opgerold tot een klein balletje, alsof je in een cocon zit. Complete shutdown, uit het niets, nouja niet helemaal uit het niets maar nog steeds onverwacht. Nog onverwachter omdat het plaatsvind in de wachtruimte, vlak voor je wekelijkse muziektherapie. Geen druk, geen verwachtingen, alleen genieten, ontdekken en succes ervaringen opdoen. En toch daar, daar in de wachtruimte zit ik naast je, probeer te kijken of we je geactiveerd kunnen krijgen. Je staat uit, ook de muziektherapeut ziet het. Geeft je de ruimte, doet een kleine aanrakingsoefening om je te laten voelen dat je er mag zijn. Je mag er zijn, je bent welkom, maar vandaag lukt het niet. Het gevoel van frustratie laat ik van me afglijden, ja we hebben net een 10 km fietstochtje (tandem) erop zitten, en ja voor blijkbaar niets, maar zo mag ik niet denken, nouja het mag wel. Maar het zal niemand helpen, jouw niet, want dit is geen bewuste actie, voor jouw is het gevoel vele malen zwaarder dan mijn frustratie over de rit die geen nut had. Ja ik mag best even mijn gevoel erkennen. Maar ik realiseer me vooral dat jij me nu nodig hebt, en niets aan mijn frustratie hebt. Heel lief vraagt de therapeut nog of ik nu iets nodig heb, want dit was wel even “me”time in plaats van “mama”time. Maar mijn “me “time komt nog wel. De therapeut neemt afscheid, ik vraag mijn zoon het aan te geven als hij klaar is om zijn jas aan te trekken. 2 minuten later kruipt hij langzaam uit zijn shutdown, ik herhaal dat we op zijn tijd onze jas aan trekken. Hij kijkt naar de uato’s buiten en wijst, wanneer ik hem niet begrijp tikt hij op mijn telefoon wat hij bedoelt.. er is were contact. De jas kan weer aan, en we gaan naar de fiets… na minuut of 10 zie ik dat je er weer helemaal bent.. We fietsen veder, je kwebbelt weer over auto’s.. Bij de aanblik van een groepje van jouw leeftijdsgenootjes die voor ons fietsen, lol makend, gezellig kletsend, raakt het me hard. Enorm hard.. Hun wereld en jouw wereld lijken totaal niet op elkaar. Ik zou je voor geen goud willen missen, maar wat zou het voor jouw fijn zijn als je ook zo onbezorgd vanaf school met je vriendjes naar huis zou kunnen fietsen…..
