“Waarom praat ze niet gewoon ?” Vraagt mijn zoon als mijn dochter met gebaren alles duidelijk probeert te maken. “Ze kan toch gewoon praten.”
Ja ze kan gewoon praten en doet dit meestal ook gewoon, maar het kost haar energie, en energie is niet oneindig zeker de energie hiervoor niet. Dochter is net thuis van midweek kamp, zoals we de logeeropvang noemen. Ze heeft genoten, veel samen met haar vriendinnen en vriendjes gespeelt, veel geleerd en veel gedaan. Alle energie voor socialeaar ook gewone praatjes is dus opgebruikt.. mijn zoon vind het maar raar, dus leg uit dat ze een pot met muntjes heeft die ze gebruikt om te praten, elk gesprek is een muntje… Net als zakgeld komt er af en toe muntje bij. Maar soms verbruik je meer muntjes dan erbij komen en raakt de voorraad op. Bij mama vertrouwd ze erop dat ik naar haar luister ook als bij haar de muntjes op zijn en kan ze dus terugvallen op een andere manier van communicatie.
Mijn zoon vind het maar raar, dat die kwebbel van een zus praten dus ook lastig vind, maar snapt de uitleg wel. Zo is ineens heel duidelijk dat ook bij kinderen die gewoon gezellig kunnen kletsen het stukje taal en spraak wel degelijk een probleem kunnen zijn. Dat praten en echt communiceren 2 hele verschillende dingen zijn. En hoe extra trots kan je zijn als je kind dan toch op hele bijzondere of moeilijke momenten toch spraak en taal gebruikt om iets aan te geven.
Na een tijdje zwijgen, komt langzaam kleine kwebbel weer terug en roept haar broer of ze niet alsjeblieft weer even stil wil zijn….
