Op twitter werd een taboe doorbroken, columiste Harroet Duurvoort plaatste een tweet over agressie tegen een ouder. De realiteit die hard, onvoorstelbaar en onbegrijpbaar is voor vele. Want wie praat over die zwarte kant die bij autisme vaak genoeg voorkomt.
Wanneer de overprikkeling en frustratie de overhand neemt, de knopjes omgaan, en er een ontlading volgt… Een ontlading die niet altijd even zacht en rustig gaat, syerker nog eem echte ontlading komt zoveel emotie bij vrij dat het alleen maar hard en heftig kan zijn. Maar het taboe blijft groot, want je verteld niet zomaar even dat die blauwe schenen komen door je kind dat bleef trappen, je vertelt niet dat die kras op je arm niet van de kat komt maar van je kind. Want wat gebeurt er als je het wel verteld? Wat voor reactie geeft dit, en wat vinden instanties ervan…. Wat zijn de gevolgen? En wie wordt erop afgerekend? Jijzelf, want het ligt vast aan de opvoeding? Of je kind, want als hij/zij dat nu doet waar einigd het…. Een echte meltdown… dat gaat niet zachtjes… daar zit geen rem op.. op geen enkele manier… Bij de 1 sneuvelt er eenndeur, bij de ander wordt het gericht op een persoon maar soms richt een kind het ook opzichzelf… Ook hier innhuis is een meltdown krachtig, en is een meltdown niet gericht op de inboel maar net degene die in het zicht staat… De spanning bouwt op, en ineens is het boem… 1 ding is er dan nog maar om te doen en dat is zorgen dat je kind en de mensen in zijn of haar omgeving veilig blijven. Maar hoe hou je het tegen, de woorden; ” wordt even rustig” of ” koel even af” hebben echt geen effect meer. De overprikkeling knalt eruit, en soms is vasthouden het enige wat de veiligheid garandeerd….. Daar sta (of zit) je dan je armen om een ontpoffend kind heen, een kind die het gewoon echt niet meer weet, maar alleen voelt. En geen fijn gevoel, maar eenngevoel van onmacht en frustratie die amper voor te stellen is…
Keer op keer zat ik daar, mijn kind in mijn armen geklemd, met een rustige stem te vertellen hoe ik van mijn kind hou, hoe lief ik mijn kind vind, maar dat vasthouden nu het beste is omdat ik niet wil dat mijn kind zichzelf pijn doet.. Dat dat mes die hij wil pakken omzichzelf iets aan te doen in de keukela blijft, want ik weet dat het een roep om hulp is.. Dat die benen niet schoppen tegen een ander die daar toevallig is.. Maar ondertussen is die ene trap, die ene nagel in je arm of die kopstoot ineens niet te ontwijken…. Gelukkig helpt de druk, slaat de vermoeidheid ook bij mijn kind toe en komt daar de volgende ontlading, de tranen.. Het verdriet….. Verdriet omdat dan het besef komt wat er gebeurde, verdriet omdat de controle weg was, verdriet omdat het kind dit echt niet wil…
De oplossing….. het voorkomen….Maar soms is dit niet te voorkomen, want waneer je het wil voorkomen, de prikkels en de druk verminderd volgt het advies van vele…. Ja maar hij/zij moet toch gewoon meekomen in de maatschappij. Je kan niet alles aanpassen…
Daar sta je dan…. maak die beslissing maar, een kind zonder meltdowns… of een kind die dus in ieder geval nu niet meekomt in de maatschappij…. Ik heb de keuze gemaakt te kiezen voor rust, de meltdowns zijn enorm afgenomen maar mijn kind staat naast de maatschappij en kijkt erna… is dit de oplossing? Voor nu? Voor mijn kind ja….
Maar dan is daar de toekomst en komt diezelfde vraag……..
Ik ben blij dat iemand het taboe doorbreekt, de realitei is keihard en pijnlijk. En vol met angst voor de gevolgen. Maar daar is tevens het punt dat die blauwe schenen vele malen minder pijnlijk zijn dan mijn kind die zichzelf pijndoet om die meltdown te willen voorkomen…. Want wat als je kind thuiskomt met de woorden; ” ik ging heel hard aan mijn haar trelken en zette de nagels in mijn handen.. ohja, die tandafdruk op mijn been doet geen pijn meer hoor, maar ik was bang dat ik anders in paniek zou raken en niet meer wist wat ik zou doen”….
