Daar lagen ze 4000 schriftjes… een schriftje voor elke thuiszitter. De wind zorgde voor het geluid van duizenden blaadjes die omsloegen, een protest met een subtiel geluid, goed passend bij autisme, een continu gezoem van blaadjes, iets wat als achtergrond geluid hard doordrong in je hart. Een prikkel die continu binnenkomt, terwijl je jezelf op je verhaal concertreerd, een geluid die je aandacht blijft trekken.
Staand op het plein, de ruizende blaadjes van de schriftjes, de spanning van de camera’s die aanwezig waren, de spanning wat zou er gebeuren, een zoon die naast je stuitert.. Zo voelt het ook voor vele kinderen in een klas.. De vraag zullen ze naar me luisteren? Zullen ze me begrijpen? Kunnen we bereiken wat we moeten bereiken..
Hoe zou je je zelf voelen na zo’n moment? Gespannen, vermoeid, vol prikkels.
Hoe zou het zijn als dat niet 1 moment is, maar de hele schooldag door, en met vaak ook een negatieve lading, als het stilzitten niet lukt, als het niet begrepen voelen de overhand neemt. Als je buurman naast je net iets te dichtbij zit.. Je wil leren, maar je voelt je niet veilig. Je wilt leren maar denkt dat je het niet meer kan… en dan… dan wil je eigenlijk bijna niet meer leren…
Maar daar stond mijn zoon… 12 jaar oud… en op max een half uurtje 1 op 1 met een juf op een dag al anderhalf jaar geen school meer gehad.. Neer geknuppeld, geen zelfvertrouwen meer, het vertrouwen in school volledig verloren. Maar vandaag stond hij daar om een gezicht te geven aan de schriftjes, voor de camera durfde hij zelfs te staan, als mama het meeste het woord voerde, want zoals altijd is mama zijn stem, is mama daar die het begrijpt en onder woorden kan brengen voor hem. Hij heeft zelfs de minister van onderwijs een hand gegeven en verteld dat hij al anderhalf jaar thuis zit, of de minister zijn beste wilde doen voor hem. Terug een klas in.. is dat ooit mogelijk??? Ik durf het niet te zeggen… Maar recht op onderwijs en mogelijkheden, maatwerk en luisteren naar het kind… dat is wat wij willen…
