Ken je dat gevoel… je zit in een gesprek, meerdere mensen, je voelt je gehoord tot er 1 dat veilige gevoel de kop in drukt. De vraag die terug lijkt te keren elk belangrijk gesprek wel een keer…. Kan het niet zijn doordat moeder…. Nee in dit geval kan ik heel zeker antwoorden het is niet mijn angst die geuit wordt…
Internaliserend gedrag, zo slecht zichtbaar, alleen geuit als mijn kind zich veilig genoeg voelt.. en nee, dat is niet overal, integendeel, als iets eng, of spanend is is met name mijn dochter, maar ook mijn zoon kan er wat van een voorbeeldig kind. Zal netjes doen wat je vraagt, maar ook wat ze denkt dat er van je verlangd wordt. Een masker wordt opgezet, een houding wordt aangenomen en de angst die wordt vooral niet getoond, want angst tonen maakt het nog echter, dus nog spannender.
Maar wat gebeurt er met de geloofwaardigheid van ouders als problemen onzichtbaar blijven voor juist die angstige momenten. Hoe maak je duidelijk dat je het je niet inbeeld… En geloof me ook dat heb ik mezelf eerlijk afgevraagd… Verbeeld ik het me…Is het groter in mijn hoofd…Doe ik iets verkeerd… Mijn vertrouwen in mezelf als moeder is echter sterk genoeg om hierin mezelf goed te kunnen beantwoorden. Wanneer het dan op andere momenten waar ik niet bij ben, en mijn kind zich veilig genoeg voelt en het daar ook toont, het bewijs wordt geleverd, versterkt dat mijn gevoel nog meer. Maar waarom heeft men zoveel moeite om ouders echt in hun waarde te laten, en hen te geloven op hun woord.
De wereld, de maatschappij is nog erg van het wat men ziet dat is er, wat men niet ziet moet in twijfel worden getrokken. Want wat men niet ziet is zo lastig te begrijpen en te bevatten. Helemaal als het om angst gaat, Angst een emotie die lastig te begrijpen is, helemaal als het om een angst gaat die een ander niet begrijpt. We proberen alles om een angst te remmen, maar hoe pakken we een angst aan die we niet begrijpen, die we niet voelen, en die het liefst diep die weggestopt wordt. En wat gebeurt er als ondanks alle inspanning de angsten toenemen en het kind uit weer een andere angst maar niets meer zegt, puur en alleen om het feit dat ze het vertrouwen kwijt is dat ze gehoord wordt.
Uiteindelijk ben ik tegenwoordig in staat als advocaat voor mijn kind te spreken, dusdanig vertrouwen te hebben om tegen de vraag in te gaan of moeder het gedrag of angst niet veroorzaakt. Mijn eigen angst om niet gehoord te worden is er nog wel, maar mijn liefde voor mijn kind zoveel groter. En wanneer iemand mij die vraag stelt kunnen ze daar een goed onderbouwt weerwoord op verwachten.
