“Voorlopig geen ingreep in passend onderwijs, ondanks kritiek”

“Voorlopig geen ingreep in passend onderwijs, ondanks kritiek”

Blijkbaar is het aantal thuiszitters nog niet voldoende.. Blijkbaar geldt hier niet elk kind wat in de knel komt is er 1 teveel.
Ruim een jaar geleden zei diezelfde minister tegen mijn thuiszitter; ” Ik ga mijn best doen.”
Nu leer ik mijn kinderen dat je best doen belangrijker is dan het resultaat, maar geldt dit ook voor een minister?
Wanneer komt het inzicht eindelijk dat zorg en onderwijs de handen ineen moeten slaan. Dat in de individuele maatschappij we juist het individuele kind moeten zien.. Is een passende onderwijs plek nu niet vele malen goedkoper dan de kosten die een thuiszitter zonder diploma, zonder onderwijs later heeft. Kost die strijd die ouders leveren niet vele malen meer dan die passende plek.
We leven nu on de wereld van het passende onderwijs waarbij de beheerder van het zorgpotje geen cent uit wil geven aan het onderwijs, en het onderwijspotje gewoon zegt, we weten het niet maar gezien een kind niet op een plekje past er dus ook geen budget is..
Om een kind rust te geven, omdat hij/zij echt niet past op de bestaande plekken kom je op een vrijstelling van de leerplichr uit… Maar leerrecht is blijkbaar nog steeds niet nodig…
Je zal die thuiszitter maar zijn… Je kan een politiek discussie zonder problemen volgen, weet ontzettend veel van veel onderwerpen, geeft zo even uutleg over de temperaturen van alle planeten of dat nu in kelvin of celcius is maakt je niet uit. Overal krijg je te horen dat je zo slim bent. Maar dat schoolboek vliegt door de kamer heen, schoolse manier van leren heeft je door alle overprikkeling drama na dram bezorgd. Zover dat je het vertrouwen in jezelf en anderen verloor.. Als knulletje van 6 wist je het wel, werd alle kennis naar je toe gezogen… Nog voor het einde van de basisschool was die behoefte aan kennis, de wil om te leren diep diep weggestopt onder een dikke muur vol angst en frustratie… keihard werkend om steviger on je schoenen te staan, maar die passende onderwijsplek die bestaat niet.

Niet durven te denken over wat je later wil worden, want overal heb je een diploma voor nodig, en alleen de juf van de zorgboerderij vertrouw je.. Een klas klinkt alleen al als een nachtmerrie..

Afgelopen jaar is mijn thuiszitter enorm gegroeid, durft hij een taak te doen, kan hij steeds beter samenwerken. Ontwikkeld hij echt weer… Maar een passende plek is er niet.. We zijn blij met de zorgboerderij waar hij mag zijn wie hij is en waar ze hem helpen te beseffen dat hij zichzelf mag zijn. Blij met zijn juf daar die echt al een heel eind met hem gekomen is.. De balans die we nu vinden is heel breekbaar. Maar naast dat ik als moeder het zie, ziet hij het ook… Ook hij ziet en weet maar al te goed wat voor strijd er geleverd wordt. Maar oh wat ben ik trots op hem.

Hoeveel thuiszitter moeten er komen voor men het probleem eindelijk echt beseft en actie wordt ondernomen.

Afbeelding kan het volgende bevatten: 1 persoon, staan en binnen

Share Button

Geef een antwoord

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd.