Ik zie haar nog liggen, na een ochtendje school kroop ze op het ligkussen, met een knuffeltje en een dekentje en staarde ze naar de tv, niet in staat te spelen, te dansen of te zingen, Hetgeen wat ze altijd het liefste deed. Haar witte snoetje steeds witter, de fysieke klachten van buikpijn en hoofdpijn steeds vaker…. Niet toegeven, gewoon naar school sturen, hoorde ik vaak. Maar niemand die de paniek zag die ze durfde te laten zien als we alleen waren. Compleet in paniek vastklampen aan de trapleuning, schreeuwend op de fiets dat ze school haatte, smekend of ik haar alsjeblieft thuis liet blijven. Zodra school in zicht was stopte ze, zette het knopje om, geen glans in haar ogen, maar ze deed wat ze moest doen, vaak met een lach. Al maanden was ik bezig, uiteindelijk 2 jaar gestreden, tot op een dag ze in de school keihard door de gang heen gilde; “Nee mama, alsjeblieft neem me mee…” De druppel, die ik meteen melde bij de ib-er, en aangaf dit doen we echt niet meer.. In het laatste MDO werd alsnog getwijfeld.. lag het niet aan moeder… Echt waar je zit daar en je vraagt je af hoe ze het verzinnen. Gelukkig stond ik niet alleen, heeft haar laatste juf alles gegeven, kon de begeleidster van de logeeropvang aanvullen dat ze het niet alleen thuis liet zien, en kregen we eindelijk een TLV… Ze mocht eindelijk naar het speciaal onderwijs… Dit was een half jaar geleden.. Een meisje die niets meer wilde, en niets meer durfde en nog maar halve dagen naar school ging…
En nu.. nu staat er elke ochtend een zingend meisje naast me; : “Goedemorgen! Wat voor weer wordt het dan weet ik wat ik aan moet trekken naar school.” Ze danst weer door de kamer in de ochtend, heeft plezier in school, bloeit helemaal op. Nog steeds op mijn hoede ging ik van de week naar het gesprek op school, tijd voor haar rapport… Gespannen en klaar om het voor haar op te nemen, maar ik kon ontspannen, ze zien haar zoals ze is, ze zien het lieve vrolijke meisje dat ze is. Dankzij de inzet van de juf durft ze hulp te vragen, kan ze nu de paniek voorkomen, en durft ze een moeilijke vraag even over te slaan, in plaats van helemaal vast te lopen. We zien haar groeien en bloeien. Met plezier gaat ze naar school. Mijn spanning voor school zal nooit verdwijnen, en ik zal op mijn hoede blijven, ook voor haar. Maar wat een rust ze heeft haar plekje, ze geniet van school, en durft weer te leren…
