Eigenlijk is dat heel simpel, Autisme is iets wat levenslang bij je blijft, heeft zijn moeilijkheden maar ook zeker zijn positieve kanten. Tijdens het opgroeien zijn die positieve kanten soms niet altijd even goed zichtbaar, er moet namelijk voorbereid worden op de maatschappij, en die is hard, school is ondanks passend onderwijs toch gericht op de gemiddelde leerling. Een persoon met autisme denkt net iets anders dan die gemiddelde leerling en zal dus vaak tegen problemen aanlopen. De ontwikkeling loopt niet op alle vlakken gelijk. en het kan dus voorkomen dat een kind op 1 vlak ver ontwikkeld is en op het andere vlak nog een lange weg te gaan heeft. Dit is op zich geen probleem tenzij verwachtingen anders zijn. Maar zeg nu zelf hoe cool is het als je kind met de houten treinbaan (toch meer gericht op het jongere kind) een realistische situatie compleet na kan bouwen. Alle achtbanen van pretparken zijn indien enigzins mogelijk in zowel houten treinbaan als minecraft volledig na gebouwd.
Is het per definitie een minpunt als iemand autisme heeft? daar durf ik in ons geval zeker een duidelijke nee op te zeggen. Onze levensweg zal anders verlopen dan gedacht, verwacht of misschien voor sommige gewenst. De bergen zijn soms wat hoger, de dalen wat dieper en het stormt iets vaker, maar uiteindelijk proberen we allemaal op het einde terug te kijken op een gelukkig en voldaan leven. De grenzen verleggen kost misschien wat meer energie, maar de kijk op de wereld en de reis is uniek. De oplossingen soms wat anders, maar minstens net zo effectief.
Helaas rust er vaak nog een taboe op anders, zijn mensen toch liever kudde dieren die niet afwijken van de gemiddelde al bewandelde paden. Met mijn openheid over onze ervaringen, soms super positief, soms wat moeilijker hoop ik ons nog niet (of in ieder geval minder vaak) bewandelde pad te laten zien. En te laten zien dat ons pas misschien niet geasfalteerd is, en wat ruiger is, maar dat we daardoor ook mooie stukken van het leven mee krijgen die we anders zouden missen. Mijn kinderen zijn niet zielig, ze banen gewoon hun eigen pad door de wildernis die nog niet voor ze geasfalteerd is. Wij genieten van onze reis, soms wat vermoeiend, soms lijken sommige bergen niet te bedwingen, maar op ons pad vinden we steun bij elkaar, vinden we de schoonheid die het ons brengt, en leren we oplossingen zoeken. Voor geen goud zou ik deze reis willen missen, misschien zou ik hem voor mijn kinderen soms makkelijker willen maken, al denk ik dat ze juist door deze reis ervaringen opdoen die niemand kan evenaren!
