Vandaag is zo’n dag waarop zo duidelijk is waarom er eigenlijk zoveel 1 op 1 begeleiding nodig is. Zo’n dag volgend op een hele goede dag waarna je even met beide benen op de grond gezet wordt. Alle onrust zo duidelijk, de verschillende ontwikkelingsleeftijden die met elkaar vechten in dat lichaam om zich te laten horen. Vandaag was ik op stap met een kleuter in het lichaam van een 13 jarig, met de kennis van minimaal een 13 jarige, het geduld en de impulsiviteit van een peuter. Emoties die elkaar achter elkaar in sneltreinvaart voorbij schieten. Zo’n dag waarbij je het liefst gewoon in een stil bos loopt en je kind kan laten rennen, roepen en ontprikkelen maar helaas dat kon vandaag niet.. Vandaag was een dag dat alles wat je dwarszit omhoog kwam, hij zichtbaar vocht met alle emoties waar hij zich geen raad mee wist. Woede, verdriet, blijdschap en angst streden om een plekje op de voorgrond, maar bleven elkaar vooral omscheppen.. Geen rem, geen benul van de wereld om hem heen..
En dan is mama het veilige plekje dus die is stom… nee mam is niet stom mama is lief en daar kwamen de tranen want hij vind mama niet stom maar zegt het toch.. En dan moet je mama delen met zusje dus is die stom.. nee die mag ook niet stom zijn dus een sorry maar die komt niet meer aan want zusje is er klaar mee. Klaar met een broer die haar en haar mama stom noemt.. En toch snapt ze hem wel..
Nu zijn we weer lekker thuis, de prikkels weer minder en fladdert hij door de huiskamer.. “mama ik heb de kaars aan durven steken, stoer he!” Mijn stoere 13 jarige en zijn moeilijke dag… maar ik ben trots…. en ook heel erg moe….
